Abraldes, todo bajo control

► Abraldes, alcalde de Barro desde 2015 y candidato a la reelección por el BNG se entrevista con Rodrigo Cota
Xosé Manuel Fernández Abraldes. RAFA FARIÑA
photo_camera Xosé Manuel Fernández Abraldes. RAFA FARIÑA
Ficha
Nombre: Xosé Manuel Fernández Abraldes
Edad: 61 años
Hijos: Iria y Alberte
Profesión: Comercial editorial
Cargos: Alcalde de Barro desde 2015 y candidato a la reelección por el BNG

XOSÉ Manuel Abraldes entró en política en la prehistoria del moderno nacionalismo gallego. Con 16 años formaba parte del movimiento revolucionario estudiantil ERGA y de la Asamblea Nacional-Popular Galega. Lo hizo impactado por la lectura de 'Memorias dun neno labrego', de Neira Vilas, y por las charlas de un cura de Brión que aparecía de vez en cuando por el Sánchez Cantón para dar charlas sobre la historia de Galiza. Fue de los que montaron las primeras manifestaciones tras la muerte de Franco, con Arias Navarro en el Gobierno; fue de los que de verdad corrieron delante de los grises. "Corría, e moi rápido. Nunca me collían". Es que ahora todo el mundo presume de haber escapado de los grises y no, no eran tantos. A Abraldes lo tenía fichado la secreta por moverse entre los movimientos de estudiantes y él también reconocía a algunos de sus agentes: "Viñan ao instituto a recoller aos fillos ou a deixalos e logo nos seguían a ver a que andabamos". En 1978 paralizaron el Instituto: "E levamos brea. Ata con Felipe levamos, que non nos deixaban entrar na Quintana a manifestarnos. A pau limpo andiveron con nós".

Cuando le tocó estudiar COU, él y muchos de sus compañeros fueron a estudiarlo a A Xunqueira I. "Era outro mundo: había teatro, moitos debates e moita militancia. Facíase moita política, nunhas circunstancias nas que aquilo deixaba un pequeno oco de liberdade". Ni siquiera se había fundado el BNG, al que pertenece desde el principio, cuando la AN-PG se disolvió para integrarse en el nuevo proyecto que estaba naciendo.

Al acabar los estudios se fue a la mili a Canarias, luego se buscó la vida en varios trabajos hasta que dio con lo suyo, como comercial editorial. Se casó a los 23 años, misma edad a la que tuvo a su hija. Hay ahí unas vidas paralelas, le digo. Mi primera hija nació cuando yo tenía 22. Y resulta que también tiene un hijo, como yo, que es músico, como el mío, bajistas ambos y los dos historiadores. Es entonces cuando me pregunto si no seré yo el alcalde de Barro, pero no verbalizo la idea, no vaya a ser que tenga razón y me mande al despacho del Concello de Barro a gobernar, que la política local es un curro muy desagradecido que no deja un segundo libre. No es para mí. Es para gente con vocación, como Abraldes, que lo vive de manera muy entregada.

Dice que quien más sufre siempre es la pareja del alcalde o alcaldesa. Pasa veranos enteros casando a vecinos cada sábado y cada domingo, sin tener un fin de semana libre para hacer siquiera una escapada ni a Portugal. Es parte de su trabajo, pero no el de la pareja: "Eu teño moita sorte coa miña parella, sempre ao meu carón, asumindo sacrificios que non lle corresponden. Non é facil, débolle moito".

"É que a credibilidade se gaña cumprindo os compromisos. Por iso o rigor é importante, na oposición e no goberno. E logo hai que saber que é o proritario. Unha persoa pode ter unha demanda xusta, pero a xente entende, sabe da vida, pensa, participa e, se pode agardar un pouquiño máis, faino. Iso nos permite cumprir con todos e todas elas". Dedicó gran parte de su actividad política a las cuestiones orgánicas, sin ocupar cargos públicos, mientras compaginaba esas labores con su profesión de comercial editorial. "Foron tempos de moito traballo, con reunións e asambleas cada semana, pero era o que tocaba. Unha época moi intensa". Fue uno de los socios fundadores de la distribuidora Arnoia. Vendió su parte y se tomó medio año sabático para dedicarlo al partido. Luego entró como director comercial de A Nosa Terra y siguió en esa profesión hasta que llegó a la alcaldía, en la que lleva dos mandatos, primero con apoyo socialista y luego con mayoría absoluta.

"Grazas aos equipos a xente apóianos. É un erro pensar que a alcaldía é unha propiedade. Por iso é importante ter un bo equipo que viva a realidade da terra. Temos en Barro un equipo moi bo, con xente nova moi traballadora, moi comprometida e temos moi bo ambiente. No meu caso, vexo a alcaldía como algo temporal, que durará o que dure, espero que catro anos máis polo menos, pero non como algo que me corresponda por dereito, senón porque a veciñanza así o votou. Nunca debemos esquecer iso. Estamos para mellorar a vida da xente, non para satisfacernos a nós. Así o vivo eu desde o principio. E teño a sorte de ter unha filla e un fillo moi críticos, con moito criterio, que o poñen todo en cuarentena ata que teñen toda a información. Iso axuda moito. E teño unha netiña, Zeltia, que nos fai moi felices".

EL CUESTIONARIO: "Son un tipo aburrido. Gústame camiñar, a familia e o traballo"

Para a prensa es "o home tranquilo"
E teñen razón. Se tes as cousas baixo control, tes previsións do que vas facer e tes un bo equipo, podes estar tranquilo. Iso aplícase á politica e a todo na vida. Eu teño esas características, penso. Teño o meu traballo e as miñas responsabilidades baixo control, teño proxectos e estou rodeado de moi boa xente, na política e na casa, no hai motivos para a intranquilidade.

Es un friki de algo?
Eu? Non. Son un tipo aburrido. Gústame camiñar, a familia, o traballo. Boto de menos uns viaxes que fixen ao Courel antes de ser alcalde, e unhas noitiñas marabillosas que pasamos alí, estivemos visitando a casa de Uxío Novoneyra. Xa ves, cousas normais.

Algo fixeches mal?
Seguro, pero penso que o faría todo igual outra vez, porque estou moi satisfeito do resultado, da complicidade dos veciños de Barro, de ver os froitos de anos de traballo no partido. Por iso non me queixo dos sacrificios, porque pagan a pena.

Cres en algo?
Si, claro: nas persoas, nos principios, nas relacións humanas. Nada de cousas fantasiosas. Antes falábache do cura de Brión. Podo ter unha boa relación cun cura se é boa persoa: por boa persoa, non por cura. Creo na xente, no pobo, no país.

Concordo plenamente.​ Déixasme 1.000 pavos, xa que tal?
Non. Terían que ser circuntancias moi especiais.

No é o caso.
Pois logo non.

Comentarios