"Eu dígolle aos políticos que traballen no Mapa de Emerxencias, que se deixen de temas de partido, porque non teñen nin idea do fodido que é isto". Quen di esta frase estivo a piques de morrer pola ineficiencia do sistema de emerxencias. Trátase de José Manuel Martínez, é edil da AVP en Ponte Caldelas e o 7 de xaneiro caeu co seu coche por un desnivel duns 20 metros en Ponte Moa, na Lama. Isto sucedeu ás nove da noite e entre localizalo e derivar aos Bombeiros de Ribadumia (a 60 quilómetros) para o rescate, "ata as dúas da mañá non cheguei a Urxencias".
Como foi a súa convalecencia desde ese fatídico domingo?
Sigo de baixa e estarei aínda uns meses. O meu ril está mellor, e tamén os pulmóns, pero teño tres fracturas na perna, en tibia e peroné, e cústame moverme. Ademais, dóenme as costelas.
Pode dicirse que un mal mapa de emerxencias influíu na gravidade do seu estado?
É que case me custa a vida. Cando por fin me atenderon (catro horas despois) tiña una hipotermia tan forte que entrei en parada cardíaca. A ambulancia parou no medio da Lama para reanimarme. Tiven fracturas abertas metidas no río. A infección que iso me causou tardou máis en curar. Ata os 20 días non puideron operarme...
Que lle di aos políticos con responsabilidades nas emerxencias?
Que traballen nisto, que esquezan o partidismo e se poñan, porque non saben o fodido que é. Temos o mesmo problema na Lama, en Cotobade e en Caldelas. Un problema moi gordo, que os políticos, en realidade, non saben aínda que dimensións ten...
No seu caso, mesmo se alegra de non ter chamado ao 112, non?
É que só puiden facer unha chamada. Na zona non hai cobertura. Dinlle a rechamada e falei co meu compañeiro, que ía noutro coche. El e meu cuñado chamaron a rapaces da zona que sabían onde buscar. Unha ambulancia de Pontevedra non me ía atopar nunca.
"Temos o mesmo problema na Lama, en Cotobade e en Caldelas, os políticos non teñen idea aínda do fodido que é isto"
Que lembra do sucedido ese día?
O accidente tíveno porque se cruzou un xabarín. Din un volantazo e o coche fóiseme á esquerda. Non lembro ter caído, pero sei que espertei polo ruído da auga. Meu cuñado mediuno e díxome que o coche caeu 19,5 metros, e que quedou cas rodas para arriba no río. O habitáculo era un caos. Collín o móbil e coa lanterna iluminei para ver. Despois fixen a chamada e, por sorte, meu amigo colleu. Dixen que tivera un accidente e caera entre Seixido e Antas, pero non sabía onde, nun río ou regato, pero hai tantos... Despois pensei que podía estar máis tranquilo, atoparme era o difícil.
E como fixo para saír do coche?
Dábame a impresión de que a auga ía subindo dentro, así que libereime e fixen por soltar o pé atrapado. Rompín o cristal a puñadas e saín. Saquei medio corpo e alí esperei, agarrado á roda.
Case dúas horas...
Si. Collín o móvil de novo para acender a lanterna e esvarou ao regato, xa non sentía os dedos. Quedei sen luz e sen comunicación. A búsqueda fíxose longa. Ata pensei en subir a gatas. Cando vin as luces de coches arriba, comecei a berrar para que me oíran. Baixaron cinco mozos.
E despois a espera polos medios...
A veces perdía o coñecemento, pero eses cinco mozos non me deixaron nin un instante. Sacáronme, tapáronme coas cazadoras e non paraban de falarme. Eu tiña tanto frío que non sentía nin a dor. Estaba tan mal que pensaron en levarme eles... Cando me atoparon a médica non puido baixar, e atendeume un enfermeiro. Tiña o corpo a 30 graos! Nin a vea me daba pinchado...
Puido falar cos seus salvadores?
Só cun deles. Cando me recupere de todo irei estar con eles e agradecerlles o que fixeron. Estiveron xeniais: non me deixaron un minuto. Tamén lembro ao enfermeiro, aos compañeiros de caza que me buscaban co coche... En fin, a todos, e tamén aos moitos os que me visitaron e amosaron cariño e apoio neste tempo, que son máis dos que esperaba.
