O Tribunal Supremo ha sentenciado que os cinco membros de 'A Manda' actuaron con pleno "coñecemento" do que estaban a facer, "buscaron expresamente a situación, sen que a vítima tivese coñecemento algún" do que ía suceder e que o silencio da moza "só se pode interpretar como unha negativa".
Os maxistrados consideran que o que ocorreu a noite de Sanfermines de 2016 en Pamplona foi "unha violación múltiple, efectuada por cinco persoas, na que todos participan como autores" e na que a vítima foi obxecto de polo "menos dez agresións sexuais". "Todo iso implica unha intensificación da intimidación que sufriu a vítima con efectiva diminución de capacidade de resposta, dando lugar todo iso a un aumento cualitativo da gravidade da situación", explica a Sala.
Así o manifesta a Sala do Penal do Supremo nunha extensa e contundente sentenza cuxo fallo xa se deu a coñecer o pasado 21 de xuño: José Ángel Prenda, Antonio Manuel Guerreiro, Jesús Escudeiro, Ángel Boza e Afonso Jesús Cabezuelo foron condenados a 15 anos de prisión por un delito continuado de violación, non por abuso sexual, cos agravantes específicas de trato vejatorio e actuación conxunta de dúas ou máis persoas.
Segundo di a sentenza, do relato dos feitos ocorridos o 7 de xullo de 2016 en Pamplona despréndese, "con total claridade", que os cinco membros de 'A Manda' "buscaron expresamente a situación, sen que a vítima tivese coñecemento algún, desde o momento mesmo en que coñeceron que a moza estaba soa e que non atopaba aos seus amigos".
Os maxistrados do Supremo deixan claro que a vítima se sentiu "impresionada, con medo, sen capacidade de reacción", e experimentou "unha sensación de angustia" e un "intenso abafo e desasosego que lle produciu estupor e fíxolle adoptar unha actitude de sometemento e pasividade, determinándolle a facer o que os procesados dicíanlle que fixese". +
SOMETER: HUMILLAR A Una PERSOA. Por se non queda suficientemente claro, a sentenza tira do dicionario da Real Academia Española (RAE) para expor o signficado do verbo "someter", que na súa primeira acepción é "humillar a unha persoa", conduta na que os acusados se excederon", impuxéronlle á vítima e da que se desprende unha "clara denigración como muller".
Así, consideran que a situación descrita nos feitos probados da sentenza leva en si mesma "un forte compoñente intimidatorio", como "é o ataque sexual a unha moza nova e nun lugar solitario, recóndito, angosto e sen saída", ao que din que foi conducida agarrada do brazo por dous dos acusados e rodeada polo resto, atopándose así "abordada polos acusados e embriagada".
Neste sentido, os maxistrados insisten varias veces ao longo da sentenza en que tras entrar ao portal a vítima foi sempre "dirixida" polos membros da Manda ao "habitáculo" onde tivo lugar a violación, e unha vez alí sentiuse tan "impresionada" que non tivo "capacidade de reacción". Engaden que aos acusados resultoulles "indiferente" o estado en que a moza se atopaba, "totalmente desprotexida e vulnerable", e que a conduciron ata un lugar "recóndito".
"Iso sen dúbida produciulle un estado de intimidación que aínda que non fose invencible, si era eficaz para alcanzar o fin proposto polos acusados, que paralizaron a vontade de resistencia da vítima, sen que en momento algún existise consentimento por parte da mesma e sen que sexa admisible forzar o dereito ata extremos de esixir das vítimas actitudes heroicas que inexorablemente as conducirán a sufrir males maiores", subliñan.
O tribunal formado polos maxistrados Andrés Martínez Arrieta, Andrés Palomo, Ana María Ferrer, Vicente Magro e Susana Polo (relatora da sentenza) explica que nin no delito de agresión sexual nin no de abuso a vítima consente "libremente" a relación sexual. Pero incide en que a diferenza, sinalada pola xurisprudencia do alto tribunal, é que o "autor prevalece da utilización de forza ou intimidación para dobregar a vontade da súa vítima", servíndose dun "clima de temor ou de terror que anual a súa capacidade de resistencia".
"Mentres que no delito de abuso sexual o consentimento obtense de forma viciada ou se aproveita o estado de incapacidade para obtelo, na agresión sexual a vontade do autor imponse pola forza, ben esta sexa violenta ben o sexa de carácter intimidatorio", apostila a sentenza. Neste sentido, os maxistrados insisten en que non fai falta unha "actitude heroica" da vítima para saber que non está a dar o seu consentimento.
Ademais, para integrar a intimidación e tipificar como un delito de violación, o Supremo tivo en conta que a vítima tiña cando sucederon os feitos 18 anos de idade e os atacantes, entre 24 e 27, dos que destaca a súa "forte complexión física". Igualmente, subliña que a moza se atopaba soa nunha cidade que non coñecía e que inxerira bebidas alcohólicas.
JACTANCIA, OSTENTACIÓN E ALARDE. Xunto a todo isto, o tribunal non dubida en recriminar a actitude de jactancia, "ostentación e alarde", con desprezo "" cara á vítima, que fixeron os acusados durante a violación, conclusión que os maxistrados extraen das fotografías e vídeos que rexistraron, unha "situación de triunfo á que os acusados querían dar proxección".
Sen citar directamente o voto particular do xuíz da Audiencia Provincial de Navarra, que opinaba que había que absolver a 'A Manda' ao considerar que os feitos ocorreron nun "ambiente de xolda e xúbilo", o Supremo é contundente: "dificilmente o modo en que os acusados abandonaron o portal, deixando á vítima espida e soa, e subtraendo un deles o seu teléfono móbil, son indicativos dunha esmorga pactada con ela, o que unido ao feito de que as relacións mantidas, en palabras da propia defensa, foron de enorme sordidez e crueza, despexa calquera tipo de dúbida respecto diso, xa que no contexto que se describe nos feitos probados o silencio da vítima só se pode interpretar como unha negativa".
No adianto do fallo o pasado 21 de xuño, o tribunal constatou o "erro na cualificación xurídica da sentenza" revisada, que "considerou concorrente un único delito continuado cando pola pluralidade de intervinientes e de actos agresivos a correcta cualificación fose considerar aos acusados autores e partícipes dunha pluralidade de delitos de agresión sexual".
Do mesmo xeito que entón, os maxistrados explican na sentenza que este extremo "non foi obxecto de impugnación" por ningunha das acusacións, de modo que o principio acusatorio impide que a Sala se pronuncie respecto diso.
En canto ao roubo do teléfono móbil da vítima, polo que Antonio Manuel Guerreiro foi condenado a dous anos máis, os maxistrados ven "claro" que o acusado "utilizou o ámbito intimidatorio creado por todos os intervinientes para perpetrar o delito", valéndose da "intimidación como medio para apoderarse" do aparello, polo que consideran que a correcta cualificación dos feitos é o delito de roubo con intimidación e non furto.
