Bucha

Dentro dos tanques aínda quedaban os rapaces e rapazas que algún día foron, convertidos nunha masa negra de nailon derretido
Dúas persoas pasean por Bucha. M.M.
photo_camera Dúas persoas pasean por Bucha. M.M.

Hoxe entramos en Bucha. Despois de 5 semanas ocupada polo exército ruso, onte foi por fin liberada. Chegar até alí é como vivir unha película apocalíptica. Os 10 últimos quilómetros estaban cheos de coches esnaquizados, envorcados, furados como coadores. Un deles levaba escrito ben grande nos laterais a palabra nenos. Pouco antes deses 10 quilómetros infernais demos co lugar onde se librou unha das últimas batallas. Contamos máis de dez tanques rusos. Ciscadas pola estrada as bolsas de comida que levan os militares, tenis, cascos, extremidades arrancadas dos corpos polas explosións. Dentro dos tanques aínda quedaban os rapaces e rapazas que algún día foron, convertidos nunha masa negra de nailon derretido pegado aos ósos, aínda fumeantes e cun cheiro deses que xa nunca se vai da túa cabeza.

Bucha é unha cidade de 30.000 habitantes. Foi canda Irpin o escudo que salvou a Kiev e ao goberno ucraíno de caeren. Alí chegaron os rusos aos poucos días de comezar a invasión, e alí atoparon a férrea determinación ucraína por detelos. Non puideron ir máis aló, 15 quilómetros separáronos esas cinco semanas do seu obxectivo final, a capital. Cinco semanas que os que aguantaron en Bucha non han esquecer, que o mundo non debe esquecer. Na vila quedaron sobre todo as persoas máis maiores. Os rusos ían casa por casa buscando os homes e de paso saqueándoas, cando non ocupándoas pola forza obrigando aos seus propietarios a abandonalas, aos que tiñan sorte e se libraron de ser executados, así nolo contaban esta mañá.

Viamos como a xente comezaba a asomar as cabezas polas portas, asegurábanse de que era seguro saír e corrían a abrazarse ao primeiro que vían, ás veces eramos nós. Non lle podes negar esa aperta de mans nin ese abrazo a ninguén, por máis que leve cinco semanas sen auga, nin electricidade e o primeiro que te chega ao cerebro é o cheiro, profundo, denso, pegoñento; o cheiro de ter estado no inferno. Non hai rúa en Bucha que non fora bombardeada ou tiroteada. Aínda están a contar os seus mortos. Algunhas mulleres saían á rúa co carro da compra por ver se atopaban algo de comer nalgures. Algúns dos homes, ebrios, e hai que entendelos, levantaban o puño en sinal de vitoria cando pasabamos ao seu carón.

Yarik díxome: "Non debemos xulgalos". Nin unha miguiña de xulgamento pasou pola miña cabeza. Gravamos, tivemos que botar man de toda a nosa amabilidade para despedirnos dalgúns deses veciños que nos querían contar todo o que viviran , as cinco semanas xornada a xornada. Pero se non marchabamos non poderiamos ter enviado as imaxes, en Bucha levan semanas sen comunicacións, e sen cobertura o noso traballo tería sido en balde.

Enviamos, conectamos en directo e volvimos para a capital. Xantamos e logo estabamos convidados a unha festa. Unha festa por suposto alegal. Díxenlle a Yarik que por moito que me apetecera unha desas, eu mellor ía durmir. Tenteino. Avisei aos xefes e compañeiros que ía estar un par de horas desconectado. Ducheime por vinte minutos. Freguei e freguei pero seguía cheirando. O cuarto do hotel, as paredes, o desodorizante, todo me cheiraba a morte e a rapaces queimados.

Metinme na cama e non puiden parar de chorar. Ese choro que che vén da tripa, do diafragma e fai que te movas coma un poseído. Pensaba nas nais deses rapaces — todas coa cara da miña— aló nunha aldea perdida de Siberia, que esta noite aínda pregarán para que o seu filliño volva a casa. Pensaba neses homes e mulleres, que despois de toda unha vida, viron como disparaban aos seus veciños mentres trataban de agocharse no faiado ou no soto. Pensaba en todas esas cousas e non podía deixar de chorar. Sei que isto non é xornalismo, permitídemo, é un desafogo, porque hoxe vin, oín e ulín cousas que ninguén, nunca, debería ver, oír nin ulir.