Delirios de grandeza para besar el cielo

A grandeza das infraestruturas dun país constituíron sempre unha ferramenta para mostrar o seu poder ao mundo. Así o entendeu, por exemplo, a República Democrática Alemana cando en 1969, en plena Guerra Fría, levantou a torre da televisión que preside a mítica Alexanderplatz berlinesa.

A mensaxe tiña un destinatario a apenas uns centos de metros, do outro lado do muro que entón dividía a cidade, e outro máis amplo: Occidente. O alarde comunista é tamén o alarde agora dos países árabes no que acaudalados xeques debuxan a súa grandeza megalómana con edificios que bican o ceo.

Dubai, da man do sultán Al Nahayan, que preside os Emiratos Árabes Unidos desde 2004, quixo exemplificar a súa puxanza mundial coa construción do rañaceos máis alto. Desde 2010, o Consello de Edificios Altos e Hábitat Humano —organismo que mide a altura oficial destas construcións— deu validez aos seus 828 metros levantados grazas a un investimento de 4.000 millóns de dólares. Luxosas residencias, hoteis e oficinas de multinacionais ocupan o corazón desta mastodóntica obra de formigón e aceiro ideada polo arquitecto estadounidense Adrian Smith.

China e Estados Unidos son os outros grandes competidores dos países árabes nesta carreira que ten agora a Arabia Saudí en segunda posición coa torre Abraj al Bait. Nin os 541 metros do estadounidense One World Trade Center, que se vai inaugurar este ano ou a principios de 2014 no sitio que ocupaban as destruídas Torres Xemelgas, pode competir hoxendía cos petrodólares dos xeques.