QUERIDA MARSHA: (FICCIÓN) Te escribo estas líneas desde la cama del hostal. Yuri ya está durmiendo en la cama de al lado, hemos estado viendo una película en la sala de la televisión que está al final del pasillo, más que nada por desconectar un poco del trabajo en la planta química y de esta guerra. Nikopol no deja de ser bombardeada, y está a solo 40 minutos de donde estamos nosotros, aquí vamos librando. Y gracias, porque la central nuclear está tan cerca que no quiero ni pensarlo. Me he hecho un café con la cafetera que me regalaste y creo que esta noche voy a dormir poco. Te dejo que he oído un ruido muy fuerte en el pasillo, voy a ver qué pasa. Negro.
(REALIDADE) Chegamos a Marganets 12 horas despois do ataque, á unha da tarde. Fomos escoltados todo o tempo por un funcionario do goberno local. O lugar do ataque son dous edificios que están a un lado dunha gran praza presidida, non polo concello, como sería o lóxico no noso país, senón por un gran edificio que é unha biblioteca e casa da cultura. O edificio que está máis achegado á casa da cultura ten un furado enorme no terceiro andar, por aí entrou un dos mísiles.
Uns metros máis abaixo, o seguinte edificio ten os cristais das fiestras rotos, pero aparentemente esta enteiro. Aparentemente. Cóntannos que o ataque se produciu contra a unha da mañá. O segundo mísil entrou directamente polo tellado do edificio que parece enteiro, e uns segundos despois estourou dentro. Son mísiles Smerch que ademais levan un temporizador para estouraren despois do impacto. Dende fóra é difícil crer que no edificio furado morrera unha persoa e no veciño, aparentemente intacto, 12 —dúas delas no hospital, horas despois do ataque—. Cando nos deixan, entramos no edificio.
É unha especie de hostal onde durmen os traballadores das industrias químicas da vila. O nome de Marganets vén do manganeso. Na porta do edificio xa vemos varias manchas de sangue. O primeiro andar parece case intacto, agás polas pegadas de sangue que hai por todo o chan. As escaleiras están cheas de cascallos e cristais rotos. Accedemos facilmente ao segundo andar, para o terceiro temos que facer equilibrios entre todo o acumulado na escaleira. Á dereita hai un corredor con cinco portas a cada lado, ao fondo a sala de televisión. No oco da escaleira o tellado ten un gran furado, por aí entrou o mísil que estourou xa dentro, xusto onde remata a escaleira.
Preto de varias portas hai grandes charcos de sangue, imaxino que dos residentes que saíron ver que pasaba cando oíron entar o mísil e cuxa detonación os pillou no corredor. Hai sangue por todas partes. Bolsas de roupa dos traballadores, unha cafeteira na que aínda quedaba algo de café, unha libreta manuscrita...
Non estamos moito tempo no edificio, non é seguro, e paréceme ademais que meterse na privacidade dos que xa non están aquí e non nos poden dar permiso. É moi difícil non deixar de darlle voltas á cabeza e imaxinar unha e outra vez nas dúas horas e pico que nos leva chegar a Dnipró, o que pasou alí contra a unha da mañá. Historias deses homes e mulleres que van traballar a outra cidade para manter a súa familia. Esta é a zona da central nuclear de Zaporiya, está a tan só 15 quilómetros de Marganets da outra beira do río. De feito, dinnos que estes ataques lánzanse dende a central, polo que non poden contestalos. Tédesme que desculpar por empezar esta crónica cunha ficción —en castelán para distinguila ben da realidade—, pero é que non deixei de pensar nesas historias posibles dende que saín dese edificio. Minto, xa estando alí e mirando a cafeteira non podía deixar de pensar, que só 12 horas antes a vida bulía nese corredor.
