Joe Biden pilloume co pé cambiado: tiña axenda programada para todo o luns en Polonia, logo nada até o martes —hoxe— pola tarde, a nosa conclusión: o martes pola mañá dará a sorpresa en Leópolis. Pois non, apareceu onte a primeira hora da tarde en Kiev. (Toda o que pasou na súa visita de seguro estará na información de algún compañeiro).
Nós madrugamos. Ás 7 da mañá recolléronnos uns militares preto da estación do tren, había moita Policía, demasiada; de feito comenteille a Andrii que o despliegue para recibir a Meloni —era a visita prevista— parecíame esaxerado. Fomos durante dúas horas nunha caravana escoltados pola Policía até as portas da zona de exclusión de Chernóbil —a zona deshabitada tralo accidente nuclear de abril de 1986—. Alí fixéronnos apagar a localización dos móbiles e subimos a un autocar que percorreu outros 50 minutos por unhas estradas xeadas, totalmente desertas entre os bosque até chegarmos a unha base militar na fronteira con Belarús.
Expostas coma se dun museo se tratase tiñan varias das armas que están a usar na guerra, preparadas para as nosas cámaras. O vento xeado cortaba a cara, seríamos dúas ducias de xornalistas máis pequenos grupos de militares e/ou políticos estranxeiros para sermos testemuñas das manobras. Ao pouco de situármonos nos nosos postos comezaron os exercicios. Por favor que ninguén me entenda mal, pero aquelo lembroume aos espectáculos pirotécnicos, de persecucións e accidentes dos grandes parques temáticos. A diferenza é que aquí os espectadores levabamos chalecos e cascos antibalas e o que acontecía diante de nós, malia preparado, era real. O chan tremía con cada artefacto de morteiro que levantaba unha grande fumareda ao estoupar. O cheiro a pólvora envolvíanos por segundos, e outro estourido ao lonxe, e máis tremía o chan, así 40 minutos.
Os tanques e os coches militares bulían polo monte correndo para evitaren os impactos. Detrás de nós, os altos mandos militares, ucraínos e algún estranxeiro, observábano todo cos seus binoculares, os walkie talkies non paraban de escupiren ordes. Cando todo rematou non houblo aplausos. Os altos mandos militares estaban á nosa disposición para facerlles unhas breves entrevistas. "Estamos preparados". "Grazas pola axuda pero precisamos máis, etc". Desculpade que sexa tan parco en contar as súas respostas, pero é que non conseguín unha soa que se saíra do guion, nada realmente novo que contar.
O tenente Djufer, ao mando dun dos tanques que acababa de entrar en acción foi, imaxino que pola falta de experiencia, o máis natural connosco. Aínda co tanque fumeante detrás, contounos que cre que os seus compañeiros que están en España ou Alemaña, aprendendo a manexar os blindados de última xeración prometidos polos aliados, han de controlalos nun mes. ¿Tan pouco? pregunteille sorprendido, si, se se espabilan nun mes están preparados para viren aprendernos a nós tamén. E os tanques... ¿chegarán a tempo? Miroume como dicindo ‘que me estás a preguntar’, pensou uns segundos a resposta e dixo: "A tempo sería que estiveran xa aquí. Pero cheguen cando cheguen darémoslles bo uso". Cando estabamos de volta na aínda zona de exclusión, nun momento que pillamos cobertura, empezaron a entrar mensaxes nos móbiles de todos os xornalistas. Biden acababa de chegar a Kiev. Estabamos aínda a tres horas da capital. Andrii lembroume o da Policía da mañá e eu dábame cabezazos contra o vidro do autocar para castigar ao meu instinto que esta mañá me fallara.
