Hoxe quixemos ir a Irpin. É unha vila de 60.000 habitantes ao noroeste de Kiev que se fixo famosa por ser o lugar onde o Exército ucraíno parou as tropas rusas no seu avance cara á capital. Foi nos primeiros días da guerra, de feito chegar a Irpin antes do 25 de febreiro levaba 15 minutos pola ponte que a unía coa cidade, que axiña foi bombardeada polos locais, agora é casi unha hora por estradas secundarias cheas de trincheiras, checkpoints e a pegada devastadora dos mísiles. Non puidemos entrar na vila. No último checkpoint antes de chegarmos paráronnos; aínda había batalla. De feito o lugar, unha especie de rotonda de polígono industrial, estaba completamente arrasado dos ataques da noite anterior. Só quedaban cascallos do que antes fora un almacén destes nos que venden algo de todo, o mesmo có restaurante de enfronte. Todo arrasado.
Viktor, un tipo algo máis baixo ca min, pero tres veces máis ancho, e non precisamente de gordura, estaba de garda. Un viquingo de pro, loiro de barba e de penetrantes ollos verdes, as únicas partes do corpo que tiña descubertas. Aínda que te afás a iso, o de falar con tipos armados literalmente até os dentes, aínda impón. Ademais van tan pertrechados de material e nunca quitan o dedo do gatillo, mesmo que che estean a contar un conto, que a situación non deixa de ser incómoda. Logo, como esta mañá, vai o tipo e saca unhas caixiñas brancas, con queixo e xamón. Igualiño que coas avoas, imposible dicirlle que non a picar algo aínda que, crédeme, comer era o que menos me apetecía en semellante situación.
Viktor non paraba de falarme, seguro que estaba aburrido, eu non entendía papa porque o noso fíxer estaba a outra cousa co seu móbil, pero rímonos. E comín xamón serrano. Durou pouco a risa. Comezaron a chover balas e oímos as explosións dos mísiles ben preto. Viktor e o compañeiro das defensas territoriais axiña se puxeron en posición defensiva tras un coche, e apuntaban coas súas armas ao ruído. Non sei por que, e non quero darlle moitas voltas, eu saquei o móbil e púxenme a gravar. Miguel, o cámara, tamén gravaba, pero estaba algo máis afastado, e ao lonxe oía a Kíril, o fíxer, berrándome que retrocedese e que apartase do medio da estrada, que era un branco doado. Foron 10 minutos, se cadra menos, pero a min fixéronseme eternos, de batalla. O último que un pode facer nesta situación é meterse no coche e conducir, así que agardamos a que escampara, gravamos a toda présa o que nos faltaba coa idea de marchar canto antes de alí. En plena gravación, e coa cousa moito máis calmada, vai o bo de Viktor e achégaseme a traerme un trozo de mísil ruso, de recordo, díxome. Esa parte verana en Latinoamérica e non aquí, porque a gravación era para aló. Teríame quedado toda a mañá a falar con Viktor, aínda que ningún entendese unha palabra do que dicía o outro, pero como comprenderedes aquel non era o sitio máis seguro nese momento.
Agardo que Viktor, e todos os que empuñan armas dun lado e de outro, estean vivos e vivas mañá. Sempre me quedará esa cousa de saber máis del. Onte escribía sobre armas asasinas, hoxe escribo cun anaquiño dunha delas aquí enriba da mesa. Horrendo souvenir dun tipo que me invitou a xamón un minuto antes de estar preparado para matar alguén.
