Vai frío neste outono aparentemente quente. Que gran contradición!! A estación vai por un lado e as temperaturas altas por outro. Créanme, non é unha teima sen sentido. Por moito que se empeñen os homes e as mulleres do tempo en confirmar o contrario, vai frío. Non é algo que sexa fácil de percibir a simple vista. Non imos máis abrigados ca de costume nin exhalamos vao ó camiñar. É unha friaxe distinta que encolle e conxela o corazón. Os pais queren protexer os seus fillos incondicionalmente, imaxinan que nada malo pode sucederlles, porque non é natural, como tampouco o é sobrevivilos. Pero a vida encárgase unha e outra vez de darnos labazadas e, nos casos máis dolorosos, de machacarnos cunha abrupta sentenza de morte, cando menos se espera”.
Hai aproximadamente un mes que empecei a escribir estas primeiras liñas, logo de coñecer o tristísimo final da nena Asunta. As palabras brotaban con fluidez motivadas pola sorpresa e a espontaneidade do momento. O que seguía dorme agora entre parénteses, e xá non ten sentido reproducilo aquí, porque quedou esnaquizado, á vista de como discorreron os acontecementos.
Sigo pensando que as noites quedan xélidas, que, se non sentise frío por algo así, estaría perdida. Sigo pensando que me gustaría quitar ese paréntese, aberto apresuradamente, e contar o que falta, como se a narración non se vise alterada, e fose unha verdade dolorosa pero inocente, coma as palabras inxenuamente escritas.
