A miña perspectiva da cidade é limitada, vou pegado ao peito da miña nai guiado polas raias do seu xersei de la. Ela transporta os meus 10 quilos de peso ben distribuídos nun corpo de 6 meses atándome ao seu tronco cun pano grande: somos dous elos dunha cadea de pobreza.
Ben pegado a ela a miña perspectiva é, xa lle digo, limitada. Tamén ten moito que ver a miña curta idade, que nin a un ano chego, e a pouca experiencia que acumulo, aínda que xa coñezo todas as estacións do ano: a primavera na que abrín os ollos, xa non sei en que parte de España, o verán no que pasei calor en Valencia e en Compostela, o outono que me levou, outra vez, á costa mediterránea e agora, outra vez, o inverno galego que entra.
Pedir esmola élle ben duro, mesmo para unha muller nova coma é a miña nai, 17 anos e 3 fillos: quen lle fala e miñas dúas irmás, que turran da saia que nos pariu cando ven pasar as outras nenas con zapatos bonitos e novos.
Desde o meu punto de vista, a cidade é un espectáculo de luz de colores que eu miro de esguello e, ao mesmo tempo, un salaio calado de dolor de lombo e riles. A paisaxe urbana é tamén, ás veces, unha mecha longa de pelo louro que se pousa na punta do nariz, facéndome cóxegas coma unha pluma dalgunha ave exótica perdida.
Porque miña nai ten o pelo longo, longuísimo, e é tan fermosa e tan nova. Faime arrubiar, mente tantas veces para pedir esmola que me pregunto se algunha vez confundirei mentira e verdade; se algún día deixarei de distinguir o choro sentido do disimulado; e a bendición sincera (“que Deus a bendiga, señora”) da maldición dita entre dentes.
Pero agora eu ríome por debaixo do meu nariz, marabillado polas luces varias e a cantidade de xente atafegada que nos rodea: levan bolsas multicolores cheas de enigmáticos praceres, goces e farturas varias. Gústame o Nadal, este primeiro que estou preparando pegado ao peito da miña nai, mentres sinto o seu corazón acelerado de tanto bater a canela e pecho os ollos para que a luz non impida o meu sono doce e tranquilo.
E o máis curioso: poucos reparan en nós. Tanta présa para preparar esta nada do Nadal.
