Marabillas

Érase unha vez un país sumido nunha profunda tristura. Onde o ceo amencía gris día si, día tamén. Chovía. Dentro e fóra. Todos os días. Incluso nos días de festa. Ata no Entroido. Érase unha vez un presidente que vivía no País das Marabillas. Que adoitaba abrir a boca moi de cando en vez para entoar algunhas cifras líricas, nun idioma estraño, mentres facía subir o pan e a carraxe. Naquel lugar, non tan lonxano, os ricos, que contaban de sobre en sobre, cada día eran máis ricos, e os pobres, que cantaban de esquina en esquina, cada vez máis pobres. Onde, de súpeto, os nenos empezaron a esfamear. As mulleres camiñaban cara atrás, coma cangrexos, e os vellos levaban os ombros un pouco máis afundidos cada día. Onde as salas de cine se converteron en tendas de moda, os xornalistas escribían dictados e os sabios non chegaban a fin de mes. Un país onde non había xubilados tralas obras, porque non había obras, nin xubilados, senón parados de longa duración. Onde tampouco quedaban mozos, porque os máis deles voaran cara un horizonte mellor e os que quedaran apenas se atrevían a ter fillos. Onde de cando en vez agromaban tralo plasma uns personaxes coa boca moi grande e sen antifaz que contaban contos a todo o que quixera escoitar. Érase unha vez un país enmascarado. Un Entroido con chuvia.

Comentarios