Entre todas as curiosidades que amoreaba na súa tenda, aquel libreiriño de cámara, que dicía Cunqueiro e ó que lle gustaba pensar que foi quen inspirou o Merlín do pai do realismo máxico, gardaba auténticas pócemas de namorar. A primeira vez que dei con el, agochado entre milleiros de obxectos estraños que atesouraba nun escaparate do centro de Mondoñedo, levaba unha túnica brillante de cor azul e un sombreiro de mago. Sostiña un báculo na man e levaba unhas lentes tralas que asomaban ó mundo uns ollos pequenos e inquedantes. Daquela, catro mozas de instituto entramos na súa tendiña na procura de datos para escribir unha reportaxe sobre o autor mindoniense e quedamos abraiadas coas súas historias. Lembro que non lle gustei moito ó mago porque nun intre da charla quedou mirando para min, que observaba incrédula aquel feixe de cousas raras entre as que aseguraba o mago que gardaba cabezas reducidas e cabeleiras. Levantou o brazo, púxose moi serio e dixo: «Ti tes ollos de bruxa... E non me gustas». Sentín un calafrío no corpo. Non sabía se rir ou coller a porta e bulir. Nunca esquecerei aquela viaxe. Ó primeiro temín un meigallo. Pero coido que en certo me enfeitizou, porque quedei prendada daquela vila á que marmuria o Masma e das súas historias de pedras máxicas e personaxes imposibles.
