Teño diante dos ollos unha imaxe do catálogo do Outono Fotográfico de Ourense titulada Anduriñas na choiva asinada por Brais Seara. O fotógrafo retratou media ducia de aves amouchadas por pingueiras de invernía. Velaquí unha estampa apropiada para este tempo de defuntos. A min lémbrame certo obituario escrito por Chesterton e referido a Stevenson: “Morreu como un paxaro cantando na chuvia”. Dá gana de reler A illa do tesouro, novela que se imita á felicidade e eficacísimo antídoto contra o clima saturnal da sazón outoniza. A lectura é unha actividade axeitada aos países chuviñentos, que impoñen a reclusión domiciliaria contra a vida rueira e gregaria do sur. Pero os españois mediterráneos (case todos) non paran na casa e saen de estampida en cada tregua laboral sen que lles importe o destino. Por iso vin unha longa bicha de turistas mollados coma pingos, esperando baixo o torbón inclemente que lles desen paso á catedral de Santiago. Botan a porta fóra sen saber camiño nin carreiro, ignorantes de que en Compostela caen picarañas de punta. Afirma Caballero Bonald nas súas memorias que “a infancia sempre ten a cor do verán”, e este fato infantilizado pretende vivir nun estío perpetuo. Ensopados pola trepa de auga decataranse por fin de que aquí somos unha especie de británicos. “Hai un misterio na nosa Terra” (Rosalía), pero é un misterio escuro que repele a turistificación.
