Poden pasar dez, quince, vinte anos e outras tantas vidas que non hai un só día no que ela non ocupe alomenos un minuto dos seus pensamentos. O arrecendo a café recén feito, unha melodía na radio, un xesto cercano, un ano por estrear e outra enruga… e o espello devolve unha imaxe tan familiar que chega a confundirse no tempo. Ás veces descúbrese repetindo algunha das frases que ela dicía ou reproducindo escenas da propia nenez cos seus pequenos. Pero asegura que non hai día ou noite na que ela non volva con aquela dozura de ollos negros e as mans suaves, con aquel sorriso xeneroso e as súas apertas sanadoras, e tanta paz e tanta sabedoría como tiña.
Non pasa un só día sen que se mida coas súas lembranzas. Sen que recorra ós seus consellos de ouro. Anhela ter, como ela tiña, unha resposta a todas as preguntas e saber, como ela sabía, cal é a dirección correcta en cada momento. Devece por parecerse un pouco á muller coa que aprendeu que o máis importante non son as palabras, senón o sentimiento que as dicta.
Por iso o domingo volveremos recoller flores. Os nenos farán un debuxo co corazón entre os dedos. E os maiores percorrerán a andaina dos recordos. Porque ó fin e ó cabo, estean aquí ou non, sexan novas ou vellas, perfectas ou non tanto, sabias e aprendices… Non hai un día que non sexa para elas.
