Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'
O CONDE SHASCHA Koowrat sabía que ía morrer en días, probablemente en horas. Soamente tiña 42 anos. Fóra —Viena, 1927— chovía. Mandou ao seu chófer que collese un dos coches que el mesmo fabricaba —o Austro Daimler Sascha co que gañara a Suba do RiederBerg cinco anos antes— e fose buscar a Marlene Dietrich. Aquela noite de decembro era ben desagradable, pero a actriz accedeu porque o nobre lle dera a primeira oportunidade nos seus estudos, Sascha Films. Entrou no dormitorio do moribundo. Sascha, con voz apagada anuncioulle: "Vouche pedir un derradeiro desexo, Marlene". "Dime, querido". "Ergue a saia, por favor".
Aquel empresario austríaco podería permitirse calquera luxo antes de caer no abismo, pero unicamente quixo gozar das pernas da actriz.
O mércores acordei da anécdota cando agromou en varios focos de internet "o primeiro vídeoclip pornográfico da historia de España". A gravación apoia con imaxes a canción Ritmo en la sangre, do novo disco da banda compostelá Novedades Carminha. A trama consiste en que Amarna Miller está nun hotel con Sylvan. Ela aburre porque el está mirando a Mireia Belmonte nadando como se a perseguise un tiburón de Spielberg pola piscina adiante. Daquela, Amarna encara a Sylvan e acaban exercitándose sexualmente. No medio, ráñanse mutuamente o lombo e, ao final, acaban abrazados e amados. O vídeo carece de maior mensaxe, pero cumpre co obxectivo de escandalizar porque o cámara non se preocupa de disimular ou insinuar. Mirando o clip esperaba unha letra acorde cunha proposta visual tan efectiva; pero non, é anodina.
Tras ver o videoclip pensei en que non me distraxera máis que Adiós a las armas (1932). Baseada na novela de Hemingway, aparece Clark Gable como condutor de ambulancia alcohólico e a Helen Hayes como enfermera insulsa preocupada pola reputación moral do seu colectivo profesional. Cando o chófer intenta bicala no seu primeiro encontro, unha noite nun xardín, a enfermeira apártase. Non é o alento o que a incomoda, é "a sona das enfermeiras". Logo de queixarse da inxustiza, accede a fomentar esa "sona" sen pegas. Todo bastante incoherente.
O xoves, segundo me erguín, busquei no Spotify o disco de Novedades Carminha. Gañaron en harmonía e perderon en provocación. Agora fan un pop subido de ton, como cando Clark Gable intenta bicar a Helen Hayes sen ter en conta o disturbio ético que podería provocar. Preferíaos cando eran punks e cantaban 'O follamos todos o me tiro al río' a toda guitarra.
Con todo, Campeones del mundo ten algunhas referencias á música española dos anos 80 —a Los Chunguitos, con Dáme veneno; a Gabinete Caligari, con Que Dios reparta fuerte—, que son boas cancións xunto con Lento. Pero, ben, conseguiron facer ruído ao contratar a Amarna Miller. A intérprete barcelonesa, que anda lonxe de ter o carisma de Marlene Dietrich, ten a peculiaridade de ser a única profesional da pornografía que é reiteradamente entrevistada polas revistas modernas. Dende que Susana Estrada ensinaba as tetas a Tierno Galván nunca tal se mirara.
A virtude culta de Amarna é que le libros. Confesa que leva un ano coas noveliñas desbravadas da Xeración Beat, tampouco espere vostede un Hegel ou un Kant. Pero os periodistas e os lectores agradecen que alguén que vive de refregarse espido ante as cámaras faga un discurso minimamente elaborado sobre unha actividade hedonista que non precisa ser intelectualizada. O pracer sexual é intenso e evasor, pero limitado ao mundo físico.
A alternativa a esa sexualidade é a 'erótica do poder', que nunca logrei discernir se consiste na atracción sexual que causa o poder ou na sublimación do desexo a través do exercicio do poder. Os terroristas do Outono Alemán —a onda de violencia de 1972 provocada pola Fracción do Exército Vermello e pola Fronte de Liberación de Palestina— tamén relacionaban sexo e poder: "Foder é loitar, loitar é foder".
O mes pasado estiven mirando Munich, a película de Steven Spielberg sobre o Setembro Negro, o secuestro e asasinato de deportistas israelíes por parte dun comando palestino. A cinta conta a vinganza do Mossad. Ollo por ollo. Spielberg sabe onde colocar a cámara cando fai estoupar un piso franco, pero o guión está á altura de Adiós a las armas: matan un terrorista palestino, reflexionan sobre a ética do asasinato; matan outro, reflexionan,...
Máis interesante é a novela El fin de semana (Anagrama) de Bernhard Schlink. A obra, que estiven lendo na fin de semana, está protagonizada por Jörg, un integrante da Fracción do Exército Vermello que sae do cárcere tras pasar vinte anos dentro por matar catro persoas. Os amigos da mocidade recíbeno cunha fin de semana nunha casa de campo. Durante eses días, a maiores de discutir sobre o sentido da loita armada, non paran de formarse e desfacerse parellas —con moito sexo, claro, polo medio—.
Dous personaxes, que forman un matrimonio, teñen unha filla duns 20 anos. Ela intenta seducir a Jörg. O pai sorpréndeos e asume que "quixera deitarse co famoso terrorista para poder contar que se deitara co famoso terrorista". Será a erótica da fama? Sería esa excitación da popularidade o que buscaba Sascha Koowart nas pernas de Marlene Dietrich?
