O pactado

Ti, que pasaches o San Martiño sen saber nin que existía, xa te crías libre de por vida. Ti, que pensaches que eramos os teus amigos, e imos nós e traizoámoste a plena luz do día, sen sequera ter o detalle de cravarche o coitelo polas costas. ¿Que pensarás de nós? ¿Que pensarás da vida? Seguro que algo che facía sospeitar cando che preparabamos o caldiño quente e botabamos no bacío moreas e moreas de patacas cortadas pola metade. Abofé que nunca mal coidaras. Chegado xaneiro habías pensar que a túa historia non sería como a dos camaradas e que a túa morte non estaba anunciada porque ti eras a excepción. Equivocácheste sen sabelo, pecaches de confiado. Agora que che estou comendo o fígado non podo evitar levantarme da mesa, prender o ordenador e escribirlle á túa memoria. ¡Non podo máis! Síntome cruel, traidor, egoísta. Fasme sentir mal malia o pacto que tiñamos acordado. Ti dixeras que te engordásemos a conciencia, que nos habías dar bos xamóns. Ti dixeras que te cebásemos con landras da Eirexe, que ti habías sacar pouca graxa e moita febra. Ti dixeras que te estrásemos decote, que ti farías bo estrume. Mais eu non podo comerte en pedaciños cando hai unhas horas axudei a darche vida tamén a pedaciños. Non penses que non te quería, que fun falsario e cabrón, non o penses, por favor. De nada me vale que os demais que digan que si, que os animais nacedes para iso. De nada. ¡A min que máis me ten!

Comentarios