POIO. Solo con escuchar el nombre de Parrillada Santi, a muchos se les hace la boca agua. Y es que, a lo largo de los años, Santiago Martínez Vázquez y su esposa María Jesús consiguieron convertirlo en uno de los negocios de hostelería más conocidos del municipio de Poio.
Después de toda una vida de esfuerzo, ahora han decidido dejar los fogones y dedicar el tiempo a disfrutar más de su familia, sus aficiones y lo que les vaya deparando cada día.
Fue en el año 1986 cuando empezaron en el mundo de la hostelería: «Primeiro tivemos un negocio na Parda, logo fixémonos cargo do bar do colexio A Xunqueira I e despois compramos un baixo en Campelo e montamos alí un restaurante propio. Fomos metendo maquinaria, mesas e todo o necesario e estivemos alí un tempo, durante o que adquirimos máis experiencia e fomos conquistando a moita xente. Máis tarde mercamos esta finca en Lourido e pouco a pouco fixemos a casa e trasladamos o negocio ó baixo. Desde entón estamos aquí», explica su propietario.
Los ingredientes de su éxito han sido, según relata el propio Santiago Martínez, «rapidez e axilidade á hora de preparar e de servir os pratos, bo trato cos clientes, saber facer as cousas ben e usar produtos da máxima calidade».
Los platos estrella eran el bacalao a la brasa, la carne de croca y las almejas.
«O bacallao estaba tan rico porque nós traballabamos co mellor do mercado, que é o que vén das illas Feroe, dunhas augas moi profundas e moi frías. Tamén preparabamos unhas ameixas moi ricas. De feito, nós e outros restaurantes da zona, como Casa Otilio,o Aquí Está e Casa Laura, fomos os primeiros que cociñamos na Festa da Ameixa de Campelo».
Además de seleccionar las materias primas, otro factor clave ha sido la dedicación y el restarle horas al descanso.
«Hai tres anos, máis ou menos, empezamos a pechar polas noites e tamén os martes e os mércores, porque xa se nos facía moito. Pero ata entón estivemos sempre ó pé do cañón. Eran quince ou dezaseis horas diarias, desde as nove da mañá ata despois da medianoite, sen fins de semana libres e moito tempo sen coller unhas vacacións», relata su esposa.
Los propietarios contaban también con un buen cuadro de personal: «Tiñamos tres camareiros no comedor, o rapaz que me axudaba a min, e os domingos había tres persoas na cociña, que estaba dirixida pola miña muller. Teño que darlle as grazas a ela, que era a que levaba o peso deste negocio, e tamén ós nosos fillos Mayte e Santi, que nos axudaron moito. Os rapaces botáronnos unha man xa desde que eran pequenos. Fomos os catro xuntos os que levantamos isto», explica Santiago. «Hoxe os nosos fillos xa están casados, teñen os seus propios traballos e son pais de familia. A verdade é que hoxe por hoxe eu non lles recomendaría esta profesión, porque é moi sacrificada».
Las horas de esfuerzo, sin embargo, tuvieron su recompensa, pues fueron muchos los clientes que se hicieron fieles a Parrillada Santi.
Agradecimiento
«A xente apoiounos sempre e nunca tivemos ningún problema con ninguén. Nós sempre procuramos coidar os clientes e eles sempre nos responderon de boa maneira. Había xente que me dicía: ‘Santi, yo como mejor aquí que en mi casa’, e iso é un motivo de orgullo. Quere dicir que estás facendo as cousas ben».
Tres décadas en un restaurante también han dado para más de una anécdota que recordar con cariño: «O importante é que sempre soubemos saír adiante en todos os casos. Un día, por exemplo, marchou a luz e arranxámolo rapidamente: sacamos un cable para poder ter as neveiras en funcionamento, puxemos velas nas mesas do comedor e na cociña alumbramos con lanternas. En vez de pechar e mandar á xente fóra, resolvemos así e saíu todo ben», cuenta Santi. «Cos fillos tamén temos moitos recordos simpáticos».
Ahora toca el momento de descansar, aunque Parrillada Santi sigue abierto con otra gerencia, que tomó las riendas del negocio desde la semana pasada.
«Por sorte apareceu unha persoa que é veterana nesta profesión. O local segue igual e unha parte do persoal tamén é o mesmo que traballaba con nós. Agora vai abrir todos os días a mediodía e á noite, excepto os luns, que descansarán. Esperamos que a el tamén lle vaia moi ben».
