Cerponzóns engrosa su patrimonio cultural con un libro de más de 500 motes

Recarey insiste en la necesidad de conservar esta forma de conocerse 
Libro de apodos de los vecinos de Cerponzóns. D.P.
photo_camera Libro de apodos de los vecinos de Cerponzóns. D.P.

La parroquia milenaria de San Vicente de Cerponzóns ha dado un nuevo paso en la recuperación de su patrimonio cultural -en este caso inmaterial- con la recopilación, en un libro, de más de 500 motes con los que eran conocidas (o lo son en la actualidad) personas de esta zona del rural.

La publicación, de la que es autor Juan José Esperón Recarey (o Roque da Rons) está siendo distribuida entre los vecinos de la parroquia con motivo del 40 aniversario de la asociación O Chedeiro.

"Este traballo realízoo coa intención de recordar polo seu alcume a unha parte dos veciños que viviron ou viven na nosa parroquia ao longo dos anos. Disculpo a aqueles que tomen a mal que o seu alcume apareza nesta lista, ao final comprenderán que todos temos algún e por moito que non queiramos, témolo, uns máis bonitos que outros seguramente, ata queu que teño un par deles oficialmente e algún máis terei por aí rodando que non sexan precisamente dos máis bonitos...", señala Esperón.

El autor indica que "non debemos deixar que se vai perdendo este xeito de coñecernos, inda cada vez úsase menos, pero aínda así é un patrimonio cultural que debemos conservar".

Tres meses de trabajo recopilando los apodos ha dado como resultado una lista en la que figuran sobrenombres como, por ejemplo, los de araña do cu verde, Biri Biri (por el parecido físico de un vecino a un jugador del Sevilla del año 73 que tenía ese nombre), caja na man, caja na saia, o crecho, o cura, o fojóno gento (palabra que usó un escolar para referirse al fento cuando su profesor le preguntó por qué no había acudido el día anterior a clase, y éste le dijo que había ido a apañar gento, en un intento de explicárselo en castellano).

Además, casi todos los lugares de la parroquia se usaron para poner apodos como o da Bouza, o de Pidre, o do Bravo, o do Campo, o da Cañota u o do Castrado. E incluso perdura alguno que hace referencia a lugares que ya no existen, como o de Cernadelo.

En el libro también figuran los relativos al país o localidad de procedencia, con apodos como o americano, os andaluces, os asturianos, o Coruña, o portugués y os da vila.

O barbeiro, a carteirao da funeraria y o sacristán son otros de los sobrenombres.

Comentarios