Nueve años sin rastro de Sonia

Cada ano por estas datas —e van nove— Mari Carmen Iglesias recibe a chamada dos xornalistas da cidade. As preguntas son case sempre as mesmas. Que como están, que se este ano tamén promoverán unha marcha polas rúas de Pontevedra. Que se se sabe algo novo da investigación e se a esperanza de atopar á súa irmá aínda se mantén viva ou agoniza baixo o peso dos anos e a incerteza.

A irmá de Sonia Iglesias, que en agosto de 2010 erixiuse en portavoz dunha familia rota pola dor tras a desaparición da moza pontevedresa, responde pausada. Alén do teléfono parece que lle custase escoller as palabras e a intres crébaselle a voz. Sostense en pé, pese ao cansazo. Colle aire e responde que "ben". Que están "como poden tras nove anos sen Sonia". Que estas datas son "moi duras porque volves revivilo todo: a angustia, a procura", e á vez, a sentir o alento de familiares, amigos, veciños ou simplemente cidadáns que os apoian e animan a seguir cara adiante pese á dor de perder a unha filla.

Sobrevoa a conversación breve o desconsuelo pola falta de respostas, o baleiro que deixa o non ter nin un lugar sequera ao que levarlle unhas flores e no que a súa familia poida recordala. E responde que "si", que este ano volverán saír polas rúas para que "a desaparición de Sonia non caia no esquecemento", para que as forzas de seguridade saiban que non están soas na súa procura e no seu empeño por ofrecer respostas á familia de Sonia Iglesias, a dependenta dunha tenda de Pontevedra á que se viu por última vez o 18 de agosto de 2010 e á que unha cidade enteira leva nove anos esperando.

"Solicitamos permiso para facer a concentración o 30", confirma Mari Carmen Iglesias, agradecida a Pontevedra. E conta tamén, o que dixeron as autoridades unha e outra vez. Que lamentablemente non hai novidades. Que a última vez que se soubo algo foi cando unha pista deu pé a abrir unha nova vía de investigación pero que tampouco deu os seus froitos.

A DESAPARICIÓN

A Sonia Iglesias perdéuselle a pista na zapatería Vila de Arcebispo Malvar hai xa nove anos. Pareceu esfumarse da face da terra minutos logo das nove da mañá do citado 18 de agosto de 2010. As horas posteriores, críticas nestes casos, non serviron aos investigadores para obter un fío do que tirar, o que provocou que as pegadas se fosen borrando e que a esperanza dos seus familiares desvanecésese.

Os veciños de Pontevedra envorcáronse con eles tras o sucedido, conscientes de que Sonia non ía marcharse por vontade propia deixando atrás ao seu fillo Alejandro, que entón tiña apenas oito anos. As forzas de seguridade e voluntarios civís realizaron batidas pola contorna do río Lérez e do encoro do Pontillón, realizáronse percorridos polos montes que rodean o centro urbano en busca dalgún indicio sobre o paradoiro da nova dependenta. Pontevedra nunca esqueceu a Sonia: cada ano, centos de persoas congréganse na Ferrería para manifestarse no seu recordo.

Tras a desaparición, a Policía analizou, cos medios dos que dispuña naquel momento, a contorna máis próxima de Sonia. Sempre sospeitou do que era a súa parella, de quen pretendía separarse, o pontevedrés Julio Araújo. Con todo, non reuniu as probas suficientes para investigarlle ata 2012. Con anterioridade fora interrogado só como testemuña.

O seu expareja situouse no centro das sospeitas, pero nunca se acharon indicios suficientes para pór en dúbida a súa inocencia

Estar no ollo do furacán tampouco serviu para obter luz sobre o sucedido. Certo é que é a última persoa que estivo con Sonia o día da súa desaparición (sen contar ao zapateiro) e que a súa coartada ten algunhas lagoas, o seu teléfono móbil repetiu en zonas como Monte Castrove cando el dicía que se achaba na súa casa de Campo dá Torre, minutos logo dos feitos.

A isto engadiuse un informe psicolóxico elaborado por especialistas da a unidade de Homicidios e Desaparecidos da Comisaría Xeral que, procedentes desde Madrid, analizaron o perfil do sospeitoso. As súas conclusións apuntaban a que podería ser o autor do crime. Con todo, súmaa dos indicios non serviu para enervar a presunción de inocencia de Araújo, que, tras meses investigado foi exonerado, o que levou o arquivo provisional das actuacións.

CAMBIO DE RUMBO

Cando o asunto parecía camiñar cara ao esquecemento, os investigadores deron un golpe de man que reavivou a esperanza. As imaxes das cámaras de seguridade que no seu día foran analizadas podían ofrecer unha pista que serviría para desmontar a coartada de Araújo: un vehículo das características do seu intuíase nun vídeo rexistrado na ponte dos Tirantes sobre as 10.00 horas, cando o sospeitoso aseguraba que regresara a Campo dá Torre.

As autoridades empregaron toda a tecnoloxía que se acha nas súas mans para estreitar o círculo e a xuíza decidiu autorizar un novo rexistro na leira da familia de Araújo nas inmediacións do cemiterio de San Amaro, unha zona á que podería acudir se a hipótese dos Tirantes fose a boa. Un despregamento sen precedentes coa axuda do georradar serviu para achar restos de cortical (cortiza cerebral), vestixios que unha vez máis foron insuficientes para manter o caso aberto. Así, a finais de xuño do ano pasado, as dilixencias volveron a sobreseerse de forma provisional.

A Policía non esqueceu a Sonia. Na súa toma de posesión, a comisaria de Pontevedra, Estíbaliz Palma, recordou a marcha das investigacións do caso. "Non está esquecido. Seguen sacando o que poden e no asunto, tanto desde Madrid como desde Pontevedra. Hai que ter en conta que os homicidios, por estatística, se enquistan moito se non se resolven nos primeiros días, pero moitas veces iso relaxa aos autores. Hai que seguir traballando e confiar, e niso están, así me consta".