"Unha casa de acollida para mulleres na cidade sería pouco eficaz"

Las administraciones coinciden en que Pontevedra no necesita este servicio
La edil de Benestar Social en Pontevedra, Carmen Fouces
photo_camera La edil de Benestar Social en Pontevedra, Carmen Fouces

Pontevedra no necesita una casa de acogida para mujeres víctimas de violencia de género, pese al repunte de casos por agresiones machistas ocurridos en las últimas semanas. En ello coinciden las distintas administraciones, pese a que el Cemvi, situado en Vigo, es el único servicio de estas características con el que cuenta la provincia. La concejala de Benestar Social de Pontevedra, Carmen Fouces, subraya que, como mucho, se registra un caso al año de mujeres que deben dejar su hogar para proteger su vida ante la amenaza de una agresión, "e nin sequera ocorre todos os anos". En este caso, "resólvese dunha forma moi eficaz desde todos os puntos de vista, do orzamentario e da vítima". El Ayuntamiento sufraga el traslado de la mujer a una casa de acogida situada fuera del municipio. "Estamos falando de cuestións de violencia estrema nas que hai que sacar a vítima urxentemente do seu domicilio e levala a outro lugar, porque hai unha situación de perigo inminente". Así, en una ciudad tan pequeña como Pontevedra "facelo aquí mesmo supón protexer pouco á vitima. Está moitísimo máis segura se dado ese caso se mete nun taxi e se traslada a outra cidade máis ou menos próxima ou alonxada".

De este modo, Fouces considera que sería "unha irresponsabilidade pola nosa parte" disponer de una casa de acogida de titularidad municipal. "Mantela aberta os 365 días do ano ten un custe aproximado de 100.000 euros. Con que houbera un caso sen solución xa tería sentido tela, pero os casos que se dan teñen unha solución moitísimo mellor, tendo en conta as dimensións de Pontevedra. Sería o mesmo que acontece en Poio, en Marín ou en calquera concello da bisbarra. Teriamos 50 casas de acollida, todas baleiras". Asimismo, añade que en los centros existentes -en la comunidad hay seis, integrados en la Rede Galega de Acollemento- siempre hay plazas disponibles. Fouces subraya que una casa de acogida "non é simplemente unha casa", ya que, además del personal necesario, tiene que estar preparada para atender a los menores que huyen con sus madres y estar dotada de los sistemas informáticos correspondientes para evitar la localización de los dispositivos móviles de la víctima por parte del agresor. "É complexo. E no caso de que todas estiveran ocupadas, sempre é moitísimo máis rendible pagar un hotel ou un alugueiro, porque son situacións temporais". En el caso de los menores, además, "hai todo un protocolo en marcha e que funciona". Cuando una mujer tiene que ser desalojada urgentemente de su vivienda por cuestiones de seguridad el protocolo se pone en marcha de inmediato. Sus hijos son escolarizados en otro centro en cuestión de días y lo mismo ocurre con el centro médico.

HUIR DEL ENTORNO. "É un colapso familiar, pero é necesario que os menores saian do punto de referencia do agresor, que non permanezan no mesmo colexio nin no mesmo centro sanitario, porque é probable que o agresor vaia a por eles para facer sufrir á súa nai. Son situacións de emerxencia nas que corre perigo a súa vida e a dos fillos". Por eso, insiste, "hai que desubicar a toda a unidade familiar e sacala da contorna do agresor. Hai unha prioridade máxima nas administracións e, de feito, todos os colexios teñen prazas de reserva para situacións de emerxencia".

En Pontevedra, sin embargo, sí se está trabajando en un proyecto novedoso. "Un grupo de pedagogos quere colaborar con nós e poderiamos valorar algún tipo de traballo para ter un lugar de encontro para as vítimas, con terapias en conxunto", pero, actualmente, una casa de acogida "é unha demanda absurda para Pontevedra. Sería ter un inmoble baleiro todo o ano, con persoal", o, en todo caso, recibiría a víctimas procedentes de otras localidades. Así, Fouces concluye que "este tipo de recursos deberían estar en mans da comunidade autónoma, que distribuiría entre as casas de acollida en coordinaación cos centros de información á muller (CIM) municipais.

Precisamente la directora del Centro de Emerxencia de Vigo para víctimas de violencia de género (Cemvi), Elena Molanes, subraya la importante labor que desempeñan los CIM y recuerda a las mujeres que estén sufriendo una situación de este tipo que acudan a ellos para asesorarse.

Carmen Fouces Edil de Benestar Social Manter aberta unha casa de acollida ten un custe anual de 100.000 euros e sería absurdo cun caso ao ano ou ningún" Elena Molanes Directora del Cemvi Siempre hay plazas disponibles y, en caso de que se cubrieran, hay otros centros en Galicia a los que se podrían derivar"

Comentarios