O 7 de agosto de 1999 marcou un antes e un despois na historia da cidade de Pontevedra. Tamén na miña. Aquel sábado baixei do Castromil na avenida de Bos Aires, como todos os días -ás veces viña na Estradense- desde que empezara as prácticas de Xornalismo na redacción de La Voz en Rosalía de Castro. A xincana era bonita. Á mañá e, sobre todo, á tarde, cando tiña que baixar correndo ao punto de saída para non perder o último autobús da tarde que me levara á casa. O transporte público. Quen nos dera agora os horarios de hai vinte anos.
Cruzar a rúa, rodear o mercado de abastos, enfiar César Boente, xirar cara á esquerda por Sarmiento, atravesar a Praza da Verdura salpicada de señoriñas con panos na cabeza vendendo repolos, nabizas e leitugas (o nome víñalle de algo; agora mesmo, por tradición, podería ser a praza das cañas e os manises), subir por San Román e cruzar a Ferrería sen tropezar en ningunha lousa nin desnivel. Pasando a Peregrina pola porta de Trabancas, chegaba ao respiro do tramo peonil da Oliva, só un oasis á espera de meterme de cheo na xungla que seguía desde Correos ata pasar a Audiencia. Xa quixera daquela as beirarrúas que hoxe me parecen tan estreitas. A volta, sorteando ás señoras con paraugas, non lla desexaría a ninguén.
Pero aquela mañá de sábado todo parecía distinto. Lembro xirar á dereita en Méndez Núñez (ata daquela sería imposible poñer alí a efixie de Valle Inclán, nin con bastón nin sen el) e non ter que esquivar ningún vehículo á velocidade que lle parecía.
Lendo hoxe en día as crónicas daquelas primeiras xornadas de peonalización (ía dicir tímida peonalización, pero xa lle chegou para empezar), en plenas festas da Peregrina, parece mentira a imaxe da Boa Vila case dúas décadas máis tarde.
Foi aquel día, no que Uxía Blanco leu o pregón desde o balcón do vello Consistorio da praza de España, o inicio dun idilio coa cidade que unha década despois tamén empezou a ser a miña, sen carné de PTV nin falta que fai.
Porque ata o momento Pontevedra non pasara de ser no meu imaxinario o pueblo ao que viñamos de cando en vez miña avoa Carmen e eu, algúns sábados pola mañá ao ano, para mercar teas ou os traxes que estreariamos en San Breixo, en San Martiño, en Ramos ou nalgunha outra festa de gardar, en Ysaigón, Veymar, Olmedo, Afar, Carrasco, Barcia ou, por suposto, Peral Moda.
Era bonito chegar a Pontevedra. Precioso. Unha cidade lixeiramente escura, chea dos fumes que escupían os tubos de escape dos Simca ou os Renault 5 da época. Cunha praza de Barcelos que máis ben parecía a explanada da Citroën pero en modo segunda man, cos vehículos invadindo o seu espazo e máis o resto.
Mergúllome nas imaxes do arquivo e confirmo que, efectivamente, o recordo non dista moito da realidade, igual que ocorría na Praza de Abastos, a etapa final dunha mañá de compras que miña avoa non perdoaba. Aquel edificio decrépito, aquel cheiro a bacallau e aquelas bancadas pingando que ameazaban a roupa nova que eu aproveitaba para vestir na visita ao pueblo.
Así que, en fin, calquera pasado non foi mellor. A peonalización que se iniciou no ocaso do século XX foi o mellor que lle puido pasar a esta cidade. E que queren, ás veces penso que queda moito por avanzar, sobre todo a certas horas pola Michelena ou a rúa Real. Pero como diría a gran Belén López, "non tes tu fe", así como se eu tamén tivera nacido en Lugo.
