Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'
GUSTO
Nos últimos tempos, Carlos Casares asumía resignado unha dieta de peixes en branco e verduras. Nunca debeu ser un gran comedor, pero como disfrutador da vida e do mundo, os programas rigoristas levábaos bastante mal. Lembro que só se animaba aos postres, cando sacaba un gran puro, e ese era o seu momento. Así que había un Casares dos xantares —máis silencioso e escoitador— e un Casares das sobremesas —líder de mesa e mantel, engraxador de silencios, subministrador de anécdotas—. Un dos seus costumes máis civilizados era o de evitar a dura confrontación diante do prato. Eu aprendera estes xeitos hai moitos anos, con outro gran militante da mesa e mantel, Juan José Moralejo, nunha cea do meu colexio maior na que se convidaba a catedráticos. Eu ardía de gañas, xa desde os entrantes, de discutir con el sobre o celtismo lingüístico, pero o outro rapaz, de boa familia luguesa, teimaba en facelo divagar sobre o queixo de Arzúa. Nin que dicir ten que ese outro rapaz tiña toda a razón.
OLFATO
É o segundo ‘Seda’ que levo para a casa. Desta volta, unha edición monumental editada por Edelvives e ilustrada por Rebeca Dautremer, ilustradora que na miña casa ten todo o crédito que queira. Ao repasar este delicioso libro pensaba en todos os agoreiros críticos co libro dixital. Só lles falta dicir: «Eramos tan felices!». O mellor que lle puido pasar ao libro en papel foi a emerxencia do dixital. Agora é cando se están a imprimir os máis fermosos libros do mundo, agora é cando o libro en papel está ceibado da súa utilidade formal para converterse nun delicioso obxecto que alimenta conciencias, nunha peza no que cada folla se pode cheirar como un postre.
VISTA
Paso a fin de semana nun curso no castelo/pazo de Vilamarín. A comarca de Cea é un adianto da Galicia do 2030. Esas inmensas rectas baleiras na estrada nacional, e os supervivintes refuxiados en dous bares, rodeados dun verxel natural despoboado. O castelo/pazo de Vilamarín garda unha enorme colección da obra de Xaime Quessada. Nos descansos do curso exploro as estancias, examinando a obra do pintor. Case me explota a cabeza. Porque Quessada é un explorador, e unha galería deste tipo concentra toda unha vida de cambios: o cubismo, o expresionismo, o surrealismo, a figuración, os murais mexicanos, Dalí, eu que sei... Se cadra a lectura final de Quessada está na súa incansable capacidade de xogar e explorar estilos. Non sei con que se quedaría do estenso repertorio. A miña sensación é que ao final resultou un pintor máis brillante nuns estilos que noutros —como é obvio—, con fronteiras difusas entre o mito e o realismo, capaz de crear a súa propia realidade e, sobre todo, de narrala.
OÍDO
Fálase da crise da literatura de viaxes. Como é posible escribir sobre viaxes na época de Ryanair?, hai quen di. Obviamente, tras esa visión hai un trasfondo elitista que xa lle lin hai moito tempo a Juan Manuel de Prada. É posible que a viaxe literaria construída sobre o exotismo estea vivindo unha certa crise, porque xa non hai lugares exóticos. Se cadra, como moito, lugares perigosos. Pero entón o que estará en crise unha determinada literatura de viaxes que buscaba a sedución doada cunha temática oriental, de escenarios tailandeses ou chineses; aínda así, hai outra literatura de viaxes esperando para ser escrita. Literatura no que o exótico se cadra non sexa o relevante, senón a capacidade de indagar no interior dun territorio, de volverse unha crónica que máis que fascinar revele, ensine a mirar. Esa é a literatura de viaxes que aínda falta.
TACTO
A través do twitter do arqueólogo Felipe Criado entérome da iniciativa forallmoonkind.org. A idea é tan simple como brillante. Protexer os seis sitios de alunizaxe das misións Apolo na Lúa. O proxecto recea das viaxes turísticas planificadas nos vindeiros anos por Elon Musk e a súa empresa SpaceX ou dos planes chineses ou europeos de colonización. Debido á ausencia de vento na Lúa, suponse que todo, mesmo as pegadas de Armstrong e Aldrin na superficie do satélite, continúan aí décadas despois, así que a foto da campaña amosa aquela famosa pegada da foto rodeada dun caos de pegadas de turistas. Un horror. Obviamente, a iniciativa abre deliciosas interrogantes: ¿pode a Unesco incluír patrimonio extraterrestre na súa lista ‘World Heritage’, canda a Muralla de Lugo? Ou debe crear unha nova lista para este exo-patrimonio?
IRONÍA
Volve ‘Memories of None’ (‘Memorias de nada’) a Netflix. A segunda tempada desta atípica serie guionizada e protagonizada por un cómico indio moi famoso nos Estados Unidos chamado chamado Aziz Anzari. Ese rapaz é unha auténtica xoia da televisión. A estrutura non existe. As tramas son sucedidos que van conducindo por viravoltas da vida urbana en Nova York. Sexo, relixión, apps para ligar, homes de trinta e poucos anos e esa típica conversa ansiosa entre neoiorquinos que non están dispostos a agardar por nada na vida.
