Blog | Pontevedreando

Amalia Bóveda e o sufrimento

XA INAUGURARAN o parque preto da pasarela do tren, cos seus aplausos, coa súa chuvia catártica e purificadora, cos seus concelleiros de tódolas cores sen excepción, coa súa árbore plantada, coa súa pequena emoción.

Xa sairamos todos na busca dun acubillo no que honrar e recordar, e foramos como en procesión, case que manifestación, todos baixo os paraugas camiño do centro social que había a cinco minutos de molladura.

Xa camiñaramos paseniño, pensando no espléndido que tería sido un día de sol, luminoso, propio dunha Pontevedra pouco menos que primaveral, digna dun millón de premios, co alcalde Lores e Luís Bará aló diante de todo, como liderando un pelotón de vencedores na loita definitiva.

Xa entraramos no local do Gorgullón, no que todas as cadeiras eran poucas, no que agardaba un trío de músicos liderado por Adrián Silva que puxo Negra Sombra de banda sonora mentres na nosa cabeza cantaba irremediablemente unha imaxinaria Luz Casal.

Xa falara Carmen Fouces, a concelleira, que reivindicara o programa de A memoria das mulleres, esa iniciativa inmensa que procura mirar máis aló dos homes mortos represaliados e pon o ollo nas mulleres vivas represaliadas, as que seguiron en pé, as que resistiron, as que tiraron para adiante.

Xa recitara Valentín García Bóveda, neto e vicepresidente da fundación que leva o nome do galeguista; xa lera un poema Jairo da Silva, xa fixera os preparativos Ánxeles Cuña Bóveda, outra das netas, e xa alentara e encendera á sala coa súa voz de trovador Xosé Álvarez Cáccamo, tamén parente da familia. Xa pasara todo iso, si.

Entón, falou Amalia.

Levantou os pes e achegouse ao atril con andares cansos pero seguros. Un mito vivinte camiño do centro do escenario. Valentín, unha sombra, foi onda ela e colocoulle o micrófono xusto cando comezou a ler un papeliño que traía condensada a memoria histórica de oito décadas.

Dixo moito Amalia, a filla de Alexandre Bóveda e Amalia Álvarez. Díxoo todo. Anunciou que falaría dende a razón, como querendo poñer un contrapunto ao sentimento de todo o que pasara anterioremente, e en dez parágrafos cheos de sentidiño, lucidez e respostas a un feixe de porques, foi capaz de representar o que significan a valentía e a dignidade máis aló das circunstancias tráxicas de cadaquén.

Que dixo Amalia? Dixo, e cito textualmente, que o sufrimento en si mesmo non é un valor, que sufrir por construír e defender, aínda nas peores circunstancias, unha convivencia democrática e unha sociedade baseada na defensa dos dereitos humanos, a paz e a liberdade, iso, todo iso, si é un valor.

«Estes valores son o patrimonio que nos deixou en herdanza Amalia a todos nós», anunciou. «Son un patrimonio democrático de grande alcance que é necesario conservar e transmitir. Fitos como o de hoxe [polo mércores] e políticas como 'A memoria das mulleres' contribúen a esa construción, na que todos e cada un de nós debemos participar».

«A suma do noso pasado mailo noso presente será o resultado do noso mañá».

«Grazas mai, grazas pai por ensinarnos a sumar».

«Grazas a todas e todos vós por participar desta suma».

Grazas a ti, Amalia, por emocionarnos ata a rendición. Teríate aplaudido ata a noite.

Comentarios