NO MEDIO dunhas curtas pero liberadoras vacacións de Semana Santa, nas que o teléfono móbil puido quedar, por fin, adurmiñado nun caixón, escoitei unha frase que, fronte a unha mesa repleta dos máis suculentos doces portugueses á hora do almorzo, devolveume cruelmente á realidade da que tanto loitara por escapar naqueles días: "Entre os mortos e os feridos, alguén ha de quedar para tirar cara adiante", dixo o home nese idioma irmán no que tan pouco nos fixamos os galegos e galegas á hora de tecer as raíces do noso.
Falaba, naturalmente, da guerra na Ucraína. Da ledicia perdida, pero tamén da esperanza. Aínda que, para min, non só tirar cara adiante é o que nos queda cando a algunhas nos toca escribir titulares sobre a retirada dunha orde de alonxamento ao suposto acosador dunha moza en Sanxenxo. Cando outra compañeira seguiu o día a día do asasinato de Jéssica Méndez en Barro. E pensar en que será mañá. Se a noticia pode ser unha amiga, unha nai, unha irmá ou mesmo unha avoa. Que o da violencia de xénero, asumámolo, non ten idade. Tirar cara adiante é o que lles queda ás familias, e ás vítimas, en moitos casos totalmente desprotexidas por un sistema que as nega. E iso se alcanzan a contalo. Eu pregúntome que pasará cando se nos acabe a corda.
