Hai unha barreira moi fina que separa o perdón do esquecemento. Do perdón, unha das maiores virtudes que a Igrexa católica —pola conta que lle ten predica entre os seus devotos—, sempre se dixo que é de sabios. Esmagar a carraxe resulta, case sempre, unha tarefa demasiado complicada que só se pode alimentar con tempo.
O esquecemento é outra cousa. A pel e os sentimentos teñen unha memoria prodixiosa. Máis do que ás veces queremos recoñecer, e algún día acábanos obrigando a deixar de mirar cara outro lado. Esa mesma memoria permanece aínda, 20 anos despois, nas rochas máis altas da Costa da Morte, onde a acción violenta do mar non logrou borrar as marcas dunha lembranza negra coma o carbón.
Hai dúas décadas, o Prestige paseaba a remolque fronte ás costas galegas a 1,5 nudos cara terra de ninguén e a punto de partir pola metade, soltando fuel a través dunha fenda duns 50 metros. Chegaba a primeira marea negra a Fisterra, e a organización do pobo, que máis tarde había padecer as consecuencias derivadas da exposición aos tóxicos, foi a única organización que existiu entón. Mentres escribo isto, M. Rajoy goza da súa paga vitalicia despois de ter chegado a presidente do Goberno de España e a Xunta herdeira de Fraga alimenta as consultas da Atención Primaria con palabras.
Así que, como perdoar é de sabios e aos galegos tómannos por parvos, eu digo que por unha vez lles fagamos caso: se non somos quen de esquecer, moito menos de perdoar.
