"Teníamos que hacer algo, se me encogía el estómago"; "Estarán en mi casa hasta que se habitúen y luego les dejaremos un piso", ou "a mis hijos no les importa compartir la habitación". Son algunhas das declaracións recollidas por este xornal o ano pasado, pouco despois de estalar a guerra en Europa, que provocou a meirande vaga de solidariedade que as novas xeracións lembrarán. Houbo mesmo quen o deixou todo e partiu cara a fronteira entre Polonia e Ucraína para levar un autobús cargado de víveres, e traelo de volta cheo de novas esperanzas.
Lembro moi ben aquela primeira recepción en Vilagarcía. O día da chegada, a hora e o protocolo eran exactos. E as historias daquelas persoas que case o perderan todo, menos a vida, fixéronse oír. E nin sequera a barreira lingüística foi un atranco para emocionar con elas a toda unha cidade, a todo un país.
Hoxe pregúntome quen será a voz deses homes que van chegando confusamente á provincia, e que veñen de librar a súa particular guerra contra as augas do Atlántico. Quen será aquí a súa familia. Que portas se lles abrirán, e o por que dese silencio enxordecedor. Que sobre a vida dos invisibles non conte a data, a hora nin as condicións. Que se volvan un lastre para as vacacións en familia, ou un motivo económico. Iso si que mete medo.
