ENTRO EN internet despois dun domingo de presunta desconexión da actualidade –e desas redes sociais que son como areas movedizas– para descubrir que (oh sorpresa), a ultradereita volve medrar e darlle a razón a ese argumento, nunca peor, que debería ser deostado por inmobilista. Porque si, sempre se pode ir a peor. Peor que non moverse e ir cara atrás. Sen ser eu nin experta en política nin moito menos en Castela e León, dáme a impresión de que Casado, oh sorpresa, volveu fracasar (e non fagamos brincadeira co apelido).
A ver se o entendín ben. En 2019 o PP mantivo a presidencia grazas a un pacto con Ciudadanos, porque entón o PSOE foi a opción máis votada despois de décadas de poder popular. Suponse que tres anos despois o líder oficial do PP en España forzou ao presidente autonómico, Fernández Mañueco, a deixar tirados aos seus socios de goberno e adiantar as eleccións para asegurarse a maioría absoluta e gobernar sen inxerencias e sen ter que repartir os postos ben pagados entre os de fóra, sen ter que negociar nin perder de vista os propios intereses. A mesma estratexia que tan ben lle foi a Ayuso en Madrid. De feito, xa estaba véndose a si mesmo refregándolles nos fuciños esa victoria a ela, por unha parte, porque ese liderado oficial precisa urxentes labores de mantemento, e a Sánchez pola outra. Cando é que tocaban as eleccións xerais? O vindeiro ano? Antes ou despois das municipais?
Sempre se pode ir a peor; peor que non moverse é ir cara atrás
E que pasou? Que nin conseguiu a maioría absoluta (só dous escanos máis) nin superou os votos de 2019 (de feito perdeu máis de 55.000). Outra vez nos estamos acordando do señor D'Hont.
Pero o peor é que lle insuflou osíxeno a Vox, unha opción que moitos ven xa como socio de goberno. Eles mesmos, os primeiros. Sería a primeira vez que os fascistas –así, ben retratados, sen necesidade de infiltrarse noutros partidos moderados– entrasen nun goberno autonómico nesta nosa democracia, que xa estaba Abascal reclamando unha vicepresidencia para o seu títere (perdón, candidato) o mesmo domingo pola noite. Só hai que lembrar a que armaron, por exemplo, co pin parental en Murcia, Andalucía ou Madrid. Porque se xa sen chegar a formar parte dos gobernos marcaron a axenda a golpe de extorsión, porque os orzamentos non se aproban sós...
Non sei se é culpa de Casado ou de Mañueco que a ultradereita subira de un a trece procuradores en apenas tres anos e se convertera na terceira forza máis votada, co 17,65% dos sufraxios. Foron eles os que abriron a porta do galiñeiro co raposo asexando, pero algunha responsabilidade terán tamén as persoas que botaron esa papeleta na urna. Acaso son todas homófobas e machistas? Insubmisas da Ley de Memoria Histórica? Nostálxicas da ditadura? Negacionistas do cambio climático? Racistas? Masoquistas? Acaso todas esas 212.515 persoas negan, por exemplo, a violencia de xénero e están felices de ter «salvado a la región de la amenaza de socialistas y comunistas»?
O caso é que ao PP non lle queda máis remedio que botar contas. Podería pregarse á chantaxe da extrema dereita, branqueándoa, como adoita facer en contraposición aos seus homólogos europeos, ou gobernar en solitario se o PSOE se abstivera na votación da investidura. Tampouco sería a primeira vez, pois os socialistas fixeron iso mesmo en 2016, deixándolle vía libre a Rajoy e propiciando a dimisión do deputado Sánchez. Como cambiou o conto. Tamén hai quen se atreve a elucubrar un pacto PP-PSOE. Pero que é isto? Alemaña? O Tribunal Constitucional? O Tribunal de Contas?
