Supoñíase que era poesía, pero en realidade era moitísimo máis que iso. Pasar as páxinas e quedar abraiada coas palabras, as cores, as rimas, o ritmo e descubrir conceptos como xitanxáfora e tautograma entre adiviñas, trabalinguas ou lipogramas.
Quedei noqueada con aquel festival da creatividade que, xa como humilde orixinal, era pura maxia que emocionaba ata a medula.
Equinoccio. Porque para min segue chamándose así, pese a que, pasadas as semanas, como un vermiño que se converte en bolboreta, aquela pequena xoia se converteu nun auténtico libro, Unha nova dimensión.
Entre medias, este artefacto emocional mereceu o Premio Merlín de Literatura Infantil e sumou dous méritos máis: ser a segunda obra de poesía que o gañou en case catro décadas e que fora o primeiro galardón para o seu autor, Anxo Iglesias. Non sabedes o nivel de satisfacción que é formar parte dun xurado así.
Unha nova dimensión, que a Editorial Xerais acaba de sacar do prelo, só podía mellorar coas marabillosas ilustracións de María Montes. Xa estades tardando. Unha delicia para todas as idades.
