A QUE lle teñen medo? Eu mesma respondo. A que lles pase como ao pai de María, unha rapaza que despois dunha charla da Garda Civil no seu colexio se atreveu a denunciar que o seu proxenitor levaba anos maltratando física e psicoloxicamente á súa nai e conseguiu activar o protocolo contra a violencia de xénero. Ou como ao de Omar, que grazas a asistir a un faladoiro sobre os dereitos da infancia foi quen de contar na escola que o seu pai lle pegaba, lle prohibía ir á biblioteca, saír da casa e mesmo estudar; que só quería que traballara baixo a ameaza de mandalo de volta ao Senegal.
Omar acabou nun centro de acollida, máis feliz que no seu mal chamado fogar. Algo parecido lle sucedeu a Miriam, unha rapaza de doce anos que tamén levaba malleiras do seu pai cando protestaba por verse obrigada a cociñar e limpar na casa, ela soa, porque era a única muller da familia.
Temen que a rapazada descubra o respecto e a tolerancia
Son algúns dos casos que fixo públicos unha profesora de Secundaria a propósito do dichoso pin parental, un invento da ultradereita máis rancia e perigosa que leva en marcha desde principios de curso en Murcia. O fío de Alba en Twitter fíxose viral e con razón. Di Pablo Casado que todo este lío que se está montando é só unha cortina de fume para tapar o nomeamento de Dolores Delgado á fronte da Fiscalía General del Estado, pero bendita cortina se nos fai volver os ollos cara esta comunidade autónoma no que o pin parental –ou máis ben o seu mantemento despois de cinco meses de surrealismo nos centros educativos– se volveu moeda de cambio para que os trosmas de Vox lles aproben os orzamentos a PP e Ciudadanos. Unha comunidade, por certo, nos primeiros postos de fracaso e abandono escolar do país. Bendita cortina se fai que o Goberno central ameace con levar o asunto aos tribunais dentro das poucas competencias que lle quedan en materia educativa.
Soy profe en la pública desde hace casi 16 años. En ese tiempo he podido comprobar la utilidad y necesidad de las charlas y actividades que estaban fuera del currículo. Aquí algunos ejemplos #NoAlPinParental 👇🏼
— Alba (@albamarsan82) 18 de enero de 2020
Esta profesora puido comprobar ao longo de 16 anos de profesión a utilidade destas charlas e actividades complementarias, como as que se levan a cabo en colexios e institutos da provincia de Pontevedra grazas ao Plan Director da Garda Civil, nas que se abordan temas como a violencia de xénero, a igualdade, o consumo de drogas, o acoso escolar ou os riscos das novas tecnoloxías e que o curso pasado chegaron a 21.000 persoas.
Os estudantes dos que fala Alba descubriron que había saída á violencia que vivían nas súas casas ou nas súas relacións de parella. É o caso de Ana, unha alumna de 3º da ESO, que contou que o seu mozo a presionaba para manter relacións sexuais, sen preservativo, baixo a ameaza de deixala. (3º da ESO? 15 anos?). Grazas a falar na clase sobre educación sexual aprendeu o que era a píldora do día despois e falou do asunto coa súa nai. Tamara, da mesma idade, desvelou nunha charla sobre violencia de xénero que o seu noivo, tamén alumno do mesmo instituto, a estaba maltratando, acosando e coaccionando. A súa familia sabíao, pero non tiña idea de que facer para poñerlle freo. Grazas a esa actividade complementaria que, de vivir en Murcia, precisaría o permiso paterno para asistir, activouse o protocolo para que esta moza deixase de ser unha vítima, como tantas outras mulleres, mesmo así de novas, que non enchen as listas porque os seus casos non chegan a saír á luz.
A iso lle ten medo a ultradereita para pedir o pin parental. Medo a que a rapazada descubra o que é a empatía, o respecto e a tolerancia (mesmo a reciclaxe!), medo a que desenvolva o pensamento crítico e mesmo a que se atreva a romper coa lacra do machismo, a homofobia e a violencia.
