Blog | Non tes tu fe

Carta urxente aos Reis Magos

A proxección sobre o Pazo de Cultura que lle advirte a 2021: pórtate ben. JAVIER CERVERA-MERCADILLO
photo_camera A proxección sobre o Pazo de Cultura que lle advirte a 2021: pórtate ben. JAVIER CERVERA-MERCADILLO

Queridos Reis Magos:

Nunca pensei que botaría tanto en falta a vosa visita de cada 5 de xaneiro, despois da cabalgata, na redacción do Diario. Desde logo non podería imaxinalo naqueles anos nos que a vosa presenza era sinónimo de hoxe hai que acabar rapidiño antes de que chegue toda esa xente coa cativada e se arme tremendo balbordo. Cando tes crianzas, a cousa cambia, e menos mal que desta volta, alomenos, vos poderemos ver polas rúas, aínda que sexa de lonxe, ou a toda velocidade e sen caramelos nin apertas nin confesións ao oído.

Porque o importante é manter a esperanza. Vou citarme a min mesma, sabendo que aínda que case nunca teño razón, é certo que que non cre na maxia está condenado á desesperanza. E non está de máis recuperar a ilusión infantil e pensar que as cousas poden ir a mellor. Si, díxeno en decembro de 2019 e quen contaba!

Daquela pedíavos, queridos Magos, un goberno estable (bueeno) e unha oposición que fixera o seu traballo en vez de buscar lío con parvadas e crear máis confrontación na sociedade (isto creo que non o chegastes a ler ou quizais a vosa maxia non dá para tanto; non teño eu fe). Tamén vos pedía un puco máis de conciencia a favor do medio ambiente e que nos implicaramos definitivamente en evitar que as consecuencias do cambio climático foran a máis.

Morra o virus, vivan a hixiene na rúa e os aforos axeitados

Ai, o medio ambiente! Quen nos ía dicir que durante boa parte do ano o tráfico aéreo ía ser mínimo, que a mobilidade nas estradas ía descender radicalmente, que o índice de contaminación ía desplomarse de tal maneira (en Pontevedra levabamos vantaxe), que animais salvaxes ían atreverse a achegarse a zonas habitadas aproveitando o confinamento dos seres humanos e que os golfiños ían verse tan a miúdo nas augas do Lérez. Unha das metáforas máis bonitas daquel tempo foi ver ao paxariño fóra da xaula mirando por unha ventá entreaberta aos humanos pechados en edificios colmea. Quen nos ía dicir que cando vos pediamos saúde, así como que non quere a cousa, estabamos pedindo o máis necesario. Non tardamos en decatarnos. Quen nos ía dicir que cando empezamos a mirar de reollo aquelas fotos de críos chineses con botellas de plástico na cabeza iamos acabar mandando aos nosos á escola con máscara e o kit covid, poñéndoos na fila dos puntos verdes, quitándolles a pelota no recreo e facéndolles lavar as mans cinco veces na mañá. 

A ver, que en termos de hixiene saímos gañando, ou non? Morra o coronavirus, pero benvido sexa o xel hidroalcohólico na entrada dos locais comerciais, bendita sexa a distancia de seguridade con xente allea e maldita sexa a convención dos dous bicos para saudar, mesmo a man. Benvidos sexan os aforos que impliquen non tropezar con calquera e benvida sexa a prohibición de fumar nas terrazas (ai, se se cumprira).

Xa tarda, pero no que non gañamos foi en consenso, desde logo. A crispación está á orde do día e aquilo de que de de todo esto saldremos mejores só o puido dicir alguén ata arriba de licor café ou chegado doutro planeta. Se nin sequera nos poñemos de acordo en aplaudir (ou todo o contrario) as sucesivas medidas que van tomando os gobernos. Que permitimos a mobilidade para ir ver a familia o día de Reis? Mal, porque tamén había que relaxar o toque de queda da noite anterior, a das tradicionais ceas. Que permitimos a mobilidade para ir ver a familia o día de Reis? Mal, porque mira ti como estamos de contaxios, queren matarnos ou que? Ei, un momento, a ver se ao final si que imos poñernos de acordo...

Comentarios