Tobi, un can precioso
Como Deus ben sabe, a maioría dos cans son moi cariñosiños con nós. Tobi vivía en Chantada. Era un deses cans cariñosiños de raza palleiro. Cada mañá paseaba coa súa dona, dona Margarita, unha muller xa maior, de pelo crecho e louro, de ollos azuis, cunhas lentes vermellas e cun forte carácter. Ían todos os días por aquel pequeno barrio. A elegancia da señora Margarita era fascinante, cunha saia ata os xeonllos e con camisa de fl ores. Tobi lucía un fermoso pelo cor marrón e un colar azul de estrelas. Tobi e a señora Margarita vivían na rúa Calvo Sotelo, nun edificio antigo. Polas tardes, Tobi íalle recoller a compra á taberna á señora Margarita. Todos os domingos á mañá ían á misa da parroquia escoitar o cura Sebastián, o máis bo de todos, tan bo que, cada domingo, Tobi recibía un boliño de pan de manteiga que papaba nun vira vira. Alí Margarita doáballes roupa ás monxas e participaba en todas as actividades da igrexa. Margarita, a medida que ían pasando os meses, ía cada vez a peor debido a que tiña oitenta e tres anos e unha non ten as mesmas forzas. Foi perdendo forza nas pernas porque tiña artrose e chegou un día no que xa non podía andar. Un día Tobi chegou de recoller a compra e Margarita estaba tirada no chan, parecía que non respiraba. O pobre can empezou a correr cara á casa da veciña e levouna ata Margarita. A veciña chamou a ambulancia. Cando chegaron, Margarita xa falecera de morte súbita, contribuí- ra seguramente a depresión que a tivera encamada. Tobi vía que Margarita non volvía e botouse a chorar. Esperou, esperou e esperou, e Margarita nunca chegou. Tobi morreu de fame. Os veciños quedaron apampados cando souberon que nin Tobi nin Margarita ían volver xamais.
Mirian Castelo Castro
Ies Francisco Asorey (Cambados)
Na metade da ponte
Unha noite coma outra calquera. O ceo estaba despexado e a lúa chea brillaba no alto. Era moi tarde e as rúas estaban baleiras. Un home duns corenta anos camiñaba pola ponte sobre o río que atravesaba a cidade. Levara toda a noite bebendo nun bar e xa case non era quen de terse en pé.
Parou na metade da ponte e mirou cara ao río.
Non tiña motivos para querer vivir: perdera o seu traballo, a súa muller e todo o que tiña por culpa das decisións erradas, así que, que pasaría se se tirase da ponte? Non parecía moito peor que afogar as súas penas en viño todas as noites, coma aquela.
De súpeto, viu un resplandor. No medio do río había unha moza co cabelo prateado. A auga chegáballe á cintura, pero parecía feliz de que así fose e semellaba despreocupada.
O home mirouna con envexa. Esa serenidade que irradiaba a rapaza era a que el deixou escapar, ben o sabía, porque dende que tiña a idade dela escolleu o camiño máis fácil, o de recibir sen dar, o de agardar sen loitar. Sempre preferira deixarse ir sen pensar.
Ao cabo dun intre os seus ollos atopáronse cos da moza. Parecían ter luz propia.
Ela fíxolle un aceno coa man, como invitándoo a seguila. Sen pensalo dúas veces, o home saltou cara ao río. Canto máis preto estaba da moza, ela máis se esvaecía deixando un fulgor prateado na auga.
Decatouse de que escollera o camiño equivocado, pero xa era tarde.
O home caeu e a auga ondulouse en círculos cada vez máis amplos. Cando o río quedou en calma, a lúa volveu brillar onde el caera.
Olalla Castrillo Sánchez
CPI Manuel Padín Truiteiro (Soutomaior)
