Blog | A lume maino

A libreira

Ás veces a vida dáche unha labazada que te deixa no sitio. Noqueado. Sen saber que dicir, que pensar. O mundo arredor de ti segue xirando, mais todas esas voces resoan na túa cabeza inintelixibles. As persoas pasan ao teu lado pero ti só acertas a velas como árbores desde un tren en marcha. Renacer non é doado. As preguntas multiplícanse, o aire vólvese pesado e o horizonte queda oculto por unha néboa mesta.

Cando perdes a alguén a quen queres, cando a morte te asalta no camiño a deshora, todos os días amencen anubrados e anoitecen igual de cubertos. Cun sete no corazón, ata o mar rompe con desgana. Pero malia o baleiro e a desesperanza, a carraxe pola inxustiza... sempre hai unha man cerca que acaba por reconectarte coa terra.

Seica o tempo sopra lene nas feridas máis fondas. E malia que nunca cheguen a pechar de todo, un aprende a camiñar ata co corazón esnaquizado. Penso nisto nunha semana terrible, na que soubemos doutra marcha inesperada que nos lembra a nosa fraxilidade e nos sitúa, outra vez, ante as cousas verdadeiramente importantes.

Disque cando alguén desaparece deixa tras de si todas as cousas bonitas que construíu: un ronsel de recordos e afectos, un ollar de nena, toda a ilusión que latexa nun conto ou nunha librería enteira.

Comentarios