Blog | A lume maino

Ducias de marzos

Nunca falamos tanto e, porén, ultimamente só nos vemos por videochamada. O último que fixo antes do confinamento foi ir á peluquería. Dóelle perder a vista porque cada vez lle custa máis ler os artigos que escribe a súa neta. Gústalle estar ó día e por iso sabe que o coronavirus non só mata principalmente xente maior coma ela, senón que os afasta dos seus seres queridos. "Onte vin que se curou unha muller de 96, saíu en todas partes, pois se se cura ela por que non podería eu? Son máis nova", di ela, que este verán cumprirá 95. Sabe que un americano amigo de Trump saíu pola tele cuspindo barbaridades como que os vellos deberían sacrificarse pola economía e onte escoitou a un holandés co corazón de chumbo dicir que o problema de España é que leva ós seus maiores para a UCI. Os nosos maiores son os nosos pais e nais, avós e avoas, son os que seremos nós dentro de equis anos, quenes deron todo por sacar adiante o país nas longas noites de pedra. 

Están aí, na retaguardia, custodiando as nosas costas, chamando para ver se ceaches ben. Son os que saíron ó rescate das familias coa súa pensión na maior das crises económicas dos últimos tempos e os que hoxe se fan cargo da cativada e sosteñen un sistema que non resolve por si mesmo as cuestións da conciliación. Xa antes foran os que se afanaron en levantar unha sociedade das ruínas dun tempo de guerra, os que emigraron para construír desde lonxe o futuro, os que nos ensinaron a camiñar polo mundo adiante. Os que quixeron que non nos faltara nin a liberdade, nin a educación, nin as posibilidades das que os máis deles careceron. Así que non, nós non os podemos deixar na estacada en aras dunha sociedade máis preocupada polos índices de rendibilidade que polos de humanidade. 

Eu tiven a sorte de gozar de catro avós. Entre outras moitas cousas, descubríronme o mar, os vagalumes e os refráns. Canda eles aprendín a xogar ás cartas, a dar as grazas, a valorar o pan na mesa, a sentir a natureza nos pés e amar a miña terra e a miña lingua. Danme medo as engurras. Sempre me impactaron as manciñas febles dos que contan marzos por ducias. Pero non hai moito descubrín que baixo esa pel marcada pola idade descansa o traballo de xeracións enteiras grazas as cales hoxe escribo estas liñas. A min tamén me asusta o ceo escuro do outono, pero máis medo me daría vivir nun país que non coida, nin valora nin sente os seus maiores, que non ten memoria, ó que non se lle encolle o corazón cando escoita que o exército atopa non sei cantos corpos sen vida en varias residencias... 

Ogallá esta crise que nos mantén confinados nos permita á volta ser algo máis humanos, que de verdade entendamos o valor dunha sanidade pública forte e sa, duns servizos sociais capaces de tecer unha rede de coidados para os maiores de hoxe e os de mañá. Pero, sobre todo, agora que tivemos que frear en seco é un bo momento para mirar para eles, aínda que sexa a través dunha pantalla. Para escoitalos e agardalos. Para entender dunha vez que estarían encantados de salvarnos de novo.

Comentarios