DESDE que a pandemia nos puxo a facer doces, os domingos pola mañá sábenme a napolitanas caseiras. Do forno abrolla o aroma do chocolate a derreterse entre láminas de hoxaldre que se van dourando, e envolve todas as esquinas da casa dunha dozura e ledicia infantil. Ó principio era unha maneira de adaptarnos ós tempos illados que nos tocou vivir, pero tamén de crear recordos a través dos sentidos. Así foi que inventamos os almorzos saborosos e renxentes para acompañar ó enésimo capítulo de Gormitis, no que Rif e Cova loitaban para que os seus amigos non acabasen caendo nun río de lava e lanzaban ataques de vento e lume ao xeito das ondas vitais dos noventa. Eran e aínda hoxe son momentos en pixama, coa marca das sabas a cruzar o rostro e a caloriña da cama aínda no corpo, nos que a preguiza dun festivo e as sombras do coronavirus dan paso á ilusión por descubrir o que deparará o día e o resto da vida.
Neses instantes nos que compartimos sirope e mimos xorde sempre algunha ocorrencia, algunha frase dos meus cativos que vou anotando para non esquecer nunca. Preguntas difíciles de responder. Aparecen conversas arredor da vida e da morte e reflexións con máis filosofía que a que cabe nas bancadas do Congreso. Son máis transparentes, enganan moito menos e cren nos soños. Certo é que non teño présa por que ese científico que devece por inventar discos duros nos que gardar os nosos recordos faga realidade os seus soños; nin de que esa pequena bailarina que di que non terá fillos porque algún día viaxará á lúa e non terá con quen deixalos, empece a voar, pero a velocidade coa que medran, déixame diante do espello con moitos interrogantes por responder.
Deberiamos escoitalos máis, facer caso da lóxica coa que sacan conclusións, da súa espontaneidade, da inocencia a proba de prexuízos. Pero, sobre todo, deberiamos telos máis en conta á hora de tomar decisións que condicionarán o seu futuro.
Antes de iniciar unha guerra, de incluír a enerxía nuclear entre as chamadas enerxías verdes, de erguer parques eólicos polos montes adiante ou de seguir a alimentar o continente de plástico que flota nos océanos tócanos escoitalos. Mirar para eles.
Ás portas de recuperar a normalidade nos restaurantes e concertos, imos camiño de reducir as corentenas ata cinco días, de quitar a máscara e de convivir co becho infame, pero aos pequenos mantémolos con protocolos estritos e grupos burbulla; restrinximos as excursións e saídas, festas de aniversarios e gradacións. Illamos a xeracións enteiras de mozos e mozas que van contando momentos que xa non volverán. Coas ventás abertas e os bicos polo aire.
Din os expertos que moitos pequenos que naceron en tempos de covid presentan problemas neurolóxicos por mor do illamento sufrido e que as consecuencias sanitarias dos primeiros meses tamén retrasaron os diagnósticos de trastornos como o autismo. E din que as consultas dos psicólogos están ateigadas de rapaces con ansiedade. Que a depresión entre os menores subiu a niveis descoñecidos.
O peche das escolas e os parques, a cancelación de eventos, adestramentos e campionatos... Tapámoslles as bocas e deixaron de facer cousas cotiás como falar cos compañeiros, compartir un traballo, abrazarse... Adaptáronse a todo canto lles pedimos. Así que hoxe nos toca tamén pensar neles. Que as decisións que tomemos miren pola súa saúde de hoxe e pola de mañá. Para que de todo isto só lles quede o sabor dun almorzo doce de domingo.
