DEUME o corazón un chouto que non poderei esquecer naquela tarde de agosto na que, camiñando pola Illa de Arousa cun grupo de amigos, me decatei de súpeto de que deixaramos atrás á miña pequeniña de cinco anos. Todos os medos do mundo desfilaron diante dos meus ollos. Separábanos un paseo duns tres minutos. Tampouco esquecerei o alivio que sentín tan só uns segundos despois, cando soou o teléfono e unha voz amable me preguntou: "Es a nai de A.?". Cando colguei xa estaba ó seu lado.
Hoxe vense máis bágoas ás portas da gardería das que quedan nas aulas, seica. Lembro á miña nai facendo garda na ventá cando volviamos de madrugada unha fin de semana de hai uns cantos anos. Só durmía cando se aseguraba de que os seus estaban no niño e intúo que a min tamén me quedan moitas noites en vela, porque se algo me quita o sono é non poder protexelos.
Por iso, non o entendo. Non entendo que esta Europa que tildamos de histórica e ata sabia, que acubilla a nai das civilizacións, tan rica, tan moderna e tan todo, abandone á súa sorte a meniños e meniñas que percorren as súas fronteiras sen ningún tipo de protección e coa ameaza das mafias á espreita.
Non entendo que entre nós se escoiten voces cada vez máis altas tratando de sementar o odio a base de prexuízos, de alentar o medo, de pasar por riba dos dereitos dos menores por seren doutra cor, doutra cultura, e aínda por riba pobres. Non concordo con esa teima de relacionalos coa delincuencia, pero si teño claro que precisan que como sociedade tamén botemos man deles, como nos gustaría a nós que alguén fixera se mañá cambia a orde do mundo.
"Veñen sós cruzando dun continente a outro. Imaxina a calquera adulto que fai esa viaxe, agora imaxina un rapaz", conta Maite desde unha asociación que traballa precisamente pola integración dos nenos e as nenas en situación de risco. Están completamente sós, advirten desde as oenegués. Sin rede de apoio nin familiar nin social. Cando chegan, non coñecen a cultura nin o idioma, están desasistidos co que iso conleva.
Hai dous anos xa contabamos máis de dez mil cativos que avanzaban sós, escapando de guerras, da miseria dos seus países, entre os campos de refuxiados. Hoxe en España as cifras oficiais falan de máis de 12.300 destes nenos e adolescentes non acompañados que chegaron ata as nosas cidades. O dobre que hai dous anos. Traen equipaxes terribles. Algunhas oenegués advirten incluso de que os centros de comunidades como Andalucía están ateigados e reclaman ós Gobernos un plan ambicioso que poña os vimbios precisos para darlles ós máis vulnerables o soporte que precisan.
E eu hoxe penso tamén nas súas nais, se é que aínda viven, respirarán pola única esperanza de que nesta terra vella nosa, prometida e soñada, que cada día semella ter menos memoria, alguén decida coidar dos seus pequeniños, que os arroupe cando teñan frío, lles dean unha aperta, sopa quente e unha oportunidade de acadar ese "mundo mellor" que no seu lugar de orixe, ó lado dos seus, é imposible. Imaxínoas nunha ventá, sen cristal, agardando por eles.
"Jamás he cometido un delito", escribiu o avogado Sidi Talebbuia, que hai vinte anos chegou só a Sevilla nunha carta que hoxe bule polas redes acompañada do agradecemento ó país que o acolleu.
"Un neno, un profesor, un lápis e un libro poden cambiar o mundo", dixo a activista afgana Malala, a Premio Nobel da Paz 2014 máis nova sendo unha adolescente. Non sei a que estamos agardando.
