Blog | A lume maino

A neve e o mar

Se hai algo que namora de xaneiro é a neve. Tan suave e tan fría, delicada e implacable a un tempo. Capaz de transformar en idílicas postais brancas as paisaxes que agarima. Ese son xordo ó pisala. A sensación de conter o inverno na boca cando unha folerpa se derrete na lingua ou esas cóxegas no ollar cando outra pousa nunha pestana. Imaxino que ver a neve fundirse co mar debe de ser unha das esceas máis fermosas coas que a natureza revolta, imprevisible e tan bela nos obsequia de cando en vez. Pero polo de agora nunca tiven ocasión de estrear un manto branco á beira do Atlántico. Cando nos anos oitenta nevaba no interior lugués aquelo era unha auténtica festa. Os nenos cambiabamos o colexio polas rúas e os parques e lanzabámonos en improvisados ‘trineos’ -que non eran outra cousa que bolsas de plástico- polas pendentes abaixo. Faciamos batallas de bolas e, por suposto, había bonecos por todas as esquinas. Ademais, se a nevarada fora importante e os coches non podían circular as rúas convertíanse en territorio exclusivo dos cativos. Que delicia!

Lembro aquelas mans tan frías que chegaban a queimar e o nariz colorado. Resoan na miña memoria os pasos afundidos en grosas capas de neve, ou as carreiras esvaradizas sobre finas sabas de xeo. O regueiro de luvas pendurando de radiadores acendidos máis tarde, ou a tentación de atrapar as folerpas coa boca cando unha nova nevisca nos sorprendía ó aire libre. Os maiores protestaban polos esvaróns e as caídas, ou porque chegabamos empapados á casa, ou porque todo se complicaba, pero nós estabamos encantados.

Hai uns días, co novo ano acabado de estrear, pasei unhas cantas horas vixiando un ceo gris, agardando que as nubes foran confundíndose entre elas e debuxaran esa panza de burra que, contan, anuncia a chegada da neve. Devecei polos tempos de nena, porque os meus pequenos puideran descubrir ese mesmo día a neve e atesourar recordos brancos coma min, pero contra o mediodía empezou a chover e... a maxia desapareceu por completo.

Camiño da casa por aquelas corredoiras de lembranzas dei cunha nena duns doce anos sentada no chan ás portas dunha panadería. Trataba de abeirarse baixo o toldo e de taparse ben coa axuda dun abrigo e un xornal. Tremía e pedía un anaco de pan a quen entraba a mercar á tenda. Non me quito da cabeza os seus ollos asustados e as mans suxas.

A piques estiven de facer algo máis que mercarlle un anaco de empanada. Tampouco me costaba tanto ofrecerlle un teléfono, preguntarlle se precisaba algo, acompañala a algures. Pero non. Marchei co meu conto de neve para a casa e a mirada da nena cravada na conciencia.

Tampouco podo apartar da cabeza a imaxe dos nenos das fotografías que desde ese mesmo día chegaban desde Siria abrindo pequenas xanelas ó horror nas redes sociais. Porque mentres nesta esquina fértil do noso mundo de agasallo adicamos xaneiro a escribir cartas ós Reis Magos e a soñar en branco e negro, compartindo ‘memes’ cargados de bos desexos de felicidade, a realidade, a máis dura, chama ás portas e descubre unha verdade insoportable. Imaxes que amosan nenos tan fraquiños que se lles ve ata o espírito e a tristura baixo a pel. Cariñas que son todo ollos, porque non teñen apenas fazulas que encher. Dedos que son osiños finos. Non choran pero abrasan desde a distancia. Tamén os retratos dos cativos que quitan a neve coas mans da entrada da súa tenda nun campo de refuxiados que agarda que lles abran as portas de Europa. E os dos pequenos que atravesan o inverno sirio a pé canda a súa familia, as imaxes dos pais que procuran entre os escombros unhas malas herbas que levar á boca, un libro que cociñar para o seus fillos. Esas fotografías que se achegan a través das redes sociais son o grito fuxitivo e desesperado dunha poboación condenada á inanición ante a indiferenza do resto do mundo. Pensar nesas nais de peitos sen leite e neses camiños de pedra e xeeiro ateigados de nenos en zapatillas de tea e sen calcetíns cortan a respiración como o vento do Norde. Esas realidades incómodas asoman ás nosas pantallas como pequenos grupos de folerpas que danzan diante dos ollos debuxando unha versión do inverno ben distinta.

As lembranzas son tamén refuxio dos tempos convulsos. Coma os soños. Por iso a foto desta páxina é esta e non outra. Por iso a neve e o mar. Por iso uns pasos e un banco que mira o horizonte. E as árbores e as aves. Porque se hai algo que namora de xaneiro é ela. A neve. Tan fermosa. Suave e fría. Delicada e implacable a un tempo. Capaz de transformar en idílicas postais brancas as paisaxes que agarima... Malia que non sempre.

Comentarios