Blog | A lume maino

O último xeado de chocolate

Malia que escasea o tempo é preciso que sigamos soñando

Dúas nenas recollen flores na véspera do Día da Nai. EFE
photo_camera Dúas nenas recollen flores na véspera do Día da Nai. EFE

CHEGA un momento da maternidade no que pasas ó outro lado. Decateime hai uns cantos anos nesta mesma redacción, nunha conversa coa miña compañeira Lorena, quince anos máis nova. Eu voltara había pouco dunha baixa maternal. Ela estaba enfadada coa súa nai. Discutían decotío e contárame que non soportaba que se metera nas súas cousas. Logo de escoitala durante un tempo, da miña boca empezaron a saír palabras de comprensión coa actitude da nai. Quixen tapar os beizos coas dúas mans, non entendía por que agromaba de min semellante cousa, pero saíame de dentro. Era un feito. Algo no meu cerebro fixera click e empezara a pensar coma elas. Tiven que ir correndo ó espello e suspirei aliviada cando comprobei que, baixo aquelas olleiras escuras, seguía estando eu.

No meu entorno hai moitas mulleres que nin foron, nin son, nin serán nais. Téñeno claro. É a súa decisión. Simplemente escollen outro camiño. A algunhas non lles gustan os nenos, outras non deron coa estabilidade laboral, económica ou emocional precisa para elo. Hai quen fai oídos xordos ó seu reloxio biolóxico,ese que contra os trinta empeza a soar máis forte, e que se volve tolo ás portas dos corenta. Ás veces creo que moitas mulleres fuxen espantadas da idea de ser nais por todas as etiquetas que lle poñemos á maternidade: iso da entrega, a abnegación, o sacrificio e a renuncia. Claro, así quen vai querer.

Onte mesmo buliu polas redes a desafortunada campaña publicitaria duns grandes almacéns que avogan por agasallar a nais que son un 97% entrega, un 3% egoístas e 0% queixas, evocando a unha desas guías da boa esposa que se estilaba nos cincuenta. Caladiñas mellor. Só pensando no resto do mundo, coma se non houbera oco para nós. E malia que ás máis das veces escasea o tempo, é preciso que sigamos soñando.

Eu entendo que aínda caiamos nestes buracos do pasado. Criámonos todos moi feministas. Pero non. Seguimos tendo e ofrecendo unha imaxe da maternidade/ paternidade moi desigual.

Andan moi despistados. Eu no Día da Nai non quero xoias. O que quero é pasar a tarde coa miña familia. Estar tranquila pensando que se se poñen enfermos teñen un médico que os atenda sen listas de agarda, que contan cunha educación de calidade, nunha sociedade que cre na conciliación, pero de verdade. Poder convalidar a miña decisión de ser nai con todas as demais da miña vida.

Tampouco preciso máis flores que as que collen os meus pequenos cando imos de paseo, case sen talo ou con bicho, e que ofrecen con todo o amor do mundo.

A maternidade ten moito de entrega, si. Entrégaslles os primeiros tres anos da súa vida. E os máis dos pensamentos. E moitas horas de sono. Pero sempre recibes moitísimo a cambio. É coidar, pero tamén que che coiden. É responsabilidade, pero tamén xogo. E é aprendizaxe.

É o argumento que emprego para sacar a sensación pegañenta dunha culpa que me persegue tanto se paso dous días seguidos sen contarlles un conto antes de durmir, se levanto a voz no canto de chamarlles a atención en positivo como recitan os gurús da educación, ou cando acabo comendo pola noite o último xeado de chocolate, ás agachadas, nunha hora silandeira que é só para min. Non vaian pensar. É un traballo arduo, preciso, que require de constancia. A miña maneira de mirar para adiante e de construír o mellor dos mundos para eles. De entender que isto de ser nai si, é esgotador e marabilloso e perfectamente compatible con ter os propios soños e ir a por eles.

Comentarios