NON deixan de sorprenderme. A súa tranquilidade, esa inocencia coa que fían canto lles arrodea e a confianza que depositan en nós.
Algunhas veces descubro a miña filla maior escaneando cada xesto da miña cara, buscando algún rastro de preocupación, algún signo de que a súa nai puidera estar mentindo aínda que fose só para protexelos. Sobre todo nos primeiros días do confinamento facía moitas preguntas, e escrutaba os acenos que ían con cada resposta, tratando de descifrar o mundo do coronavirus desde o umbral da adolescencia, a través dos nosos programas de radio, das series que compartimos, das conversas que mantemos, da súa tableta. Eu cóntolle que a cidade parece o escenario inerte dunha película antes de empezar a rodar. Que ata hai dous días as prazas non podían estar máis tristes porque non se vían nenos correndo por elas. Que onte mesmo o silencio da rúa completamente deserta me situaba nunha cidade pantasma na noitiña. Sabe que polas ventás dos edificios asoma a ilusión dos pequenos e que desde os balcóns voan palmas e burbullas cada día ás oito. Que non hai tarde que non soen as cancións que nos empuxan a seguir.
Ela agarda un sinal de que as cousas van mudar axiña, para chegar a tempo de abrazar ós compañeiros antes de emprender rumbo ó instituto. Mentres, vai mergullando a súa normalidade entre aplicacións e plataformas que a manteñen unida ó seu mundo.
Tampouco hai día que pase sen que o meu fillo de sete anos pregunte canto tempo falta para volver ó colexio. Escóitolle falar cos seus amigos agochado no recuncho secreto que vén de inventarse, a salvo de bechos e arrodeado dos seus bonecos, entre a cama e o armario, de videochamada en videochamada. Preocúpalle non volver a ver á profe Carmen máis que de lonxe.
O día que a miña pequeniña volveu coller a bici nestes paseos solitarios dunha hora a un quilómetro e cun adulto foi mirando todo o tempo para o solo. Dixo que andaba a buscar un coronavirus para esmagalo coa roda dianteira. Tamén me pediu que chamase a un científico para dicirlle que se dea présa en inventar unha medicina capaz de facer que os mortos volvan á vida. Pero, claro, só ten cinco anos, non é presidenta dos Estados Unidos. Cada un coa súa idade viviu o seu particular mes de abril que outros sentimos roubado. Adaptándose a esa nova normalidade á que nos rebelamos e trasladando ó eido virtual o ritmo cotiá das súas vidas. Soportando as clases que lles damos na casa, os insufribles problemas de conexión, as ausencias e canda nós aprendendo a respectar espazos e a bicarnos sen beizos. Tamén saltando nas camas, subindo polos sofás e poñendo un coro de risos infantís ás entrevistas.
Tan miúdos como son e canto temos que aprender deles enredados no seu enxame tecnolóxico para seguir tecendo a súa rutina. Pero é que ademais eles xa sabían o que había que facer para ver os ceos claros, os ríos cheos e o fondo do mar, o mundo que merecen, sen ter que quedar pechados na casa.
Queda a esperanza de que cando lles toque gobernar o mundo estean máis preparados que nós, máis seguros do verdadeiramente importante. Só agardo que no camiño non teñan que acostumarse a tocarse só a través desas pantallas, a vivir sen abrazos.
