Desde que o verán marchou e retornaron as clases, moitos avós empezaron a esvaecerse da paisaxe. Ás portas dos colexios son só os imprescindibles. Protexidos con máscara mantéñense algo máis afastados có resto. Disque os bancos das prazas que outrora acubillaban os seus contos fican algo máis orfos durante este outono. Que nos días solleiros só algúns se animan a estirar as horas polo centro, de paso que saen comprar o pan ou a prensa ó quiosco de sempre. Hai quen, malia o medo que respiran as cidades, segue indo a camiñar, a practicar deporte, ó Museo, á compra, a bailar, de terraceo, ó parque.... Pero se te fixas ben, tralas ventás dos edificios asoman moitos dos seus ollos engurrados, maiores secuestrados polo propio temor, que devecen unha vida da que a covid os está privando. Aconteceu no confinamento da pasada primavera. E volve acontecer hoxe. Vinos saudando ós netos desde o balcón, recollendo a compra que os fillos lles deixaban na porta e sinto na gorxa o nó da distancia cada vez que vexo a unha avoa bicando unha pantalla.
Ós meus maiores despedinos case ó mesmo tempo que ós días de praia. Sepárannos 200 km, nun caso, unha ponte e vinte minutos noutro e sempre o maldito virus. 25 contactos cotiás por neto e unhas cifras da pandemia en liña ascendente fixéronnos aparcar de xeito temporal as viaxes das fins de semana, os xantares, as tortas de aniversario, as charlas de sobremesa, os encontros, as apertas... e conforme van sumando os días o baleiro medra un pouco máis.
Desde que se foi o verán, os avós esvaecéronse da paisaxe...
Imaxino a bisavoa dos meus pequenos a camiñar polo corredor da casa con movementos cada vez máis lentos, agardando a seguinte chamada. Que que tal vai todo, que mentres non pasa nada, pensa un, todo vai ben, pero cando tes 95 anos o tempo pesa demasiado como para deixalo escorregar sen facer nada. Imaxino ó meu pai agardando a chamada dos seus netos. Que de cando en vez sobe ou baixa escaleiras e mira con certa morriña ó bar da esquina onde cada día, contra ás dúas, paraba un anaco para mollar os beizos e abrir a porta ó apetito cunha tapa de polbo á feira mentres debullaba as cousas da vida cos de sempre. Imaxínoo logo no sofá, coa cabeza deitada no respaldo. Cos ollos pechados envolvido na melodía dun piano que soa no vinilo, ou enredando coas plumas da pesca, malia que falten catro meses e vinte días para que abran a veda e as portas da liberdade. Polas noites soño que viaxa ata a Boa Vila cunha maleta ben grande, que recita ós netos poemas xuvenís de amor escritos por aquel dianteiro zurdo nun barracón de Montelarreina, ávido de darlle ó mundo un petisco. A cinco minutos de distancia, a outra avoa dos meus pequenos percorre o balcón dun extremo ó outro. Xa non pasea á beira do seu mar coas vellas compañeiras de faena. Ás veces sae ó xardín ateigado de flores que plantou ela. Tamén ela atesoura mil historias que contar, pero só podemos compartilas así, ó lonxe.
Maldito virus. Hoxe penso nos que fican sin afectos. Nos que contemplan a chuvia ó outro lado da ventá. Nos que agardan a que soe o timbre. Nos que temen enfermar, vítimas da súa propia soidade. Énchesenos a boca falando de canto lles debemos. Ós que combateron á ditadura, sobreviviron á fame e ergueron sociedades e familias derrubadas pola crise. Ós que enchen de colos e bicos os risos dos nenos. Ás que abriron camiño.
Nas cidades envellecidas o sol érguese hoxe canso. Unha sombra escura cubre o ceo deste outono. E fáltannos eles, elas. Agardan por nós. E non podemos esquecelos.
