Blog | A lume maino

Profes de cine

Imagen de 'La sonrisa de Mona Lisa'. DP
photo_camera Imagen de 'La sonrisa de Mona Lisa'. DP

O PROFESOR de filo estaba atento ó xeito en que o miraban os alumnos. Abría a bocaza e cuspía verdades do tamaño da catedral de Santiago, sen anestesia, e sen importarlle os efectos secundarios para a clase. Ou precisamente por iso, porque estaba farto de ver que lle tapen os ollos á mocidade para que nada a desacougue, para mantelos nunha burbulla eterna, coma se en canto abandonasen as saias familiares non foran sentir o Norde a soprar nos ombreiros.

Comparte a súa enorme vocación docente outro profesor, alcólico rehabilitado, que arrastra polas aulas dun instituto ateigado de conflitos os seus propios buracos negros. Faino disposto a escoitar e a aprender sempre para axudar a rapaces e rapazas con problemas de adultos a idades nas que só se deberían preocupar por estudar e gozar coas amizades.

Todos gardamos na memoria algún mestre que abriu portas vitais

O elenco de profesores que coñecemos do cine tamén é suculento. Emociona sempre o inesquecible profesor Keating, que animou ós seus alumnos a rachar co establecido, a expremer a vida a cada segundo (carpe diem) ou a perseguir os seus soños sen importar o que os demais agarden de nós. Ou a señora Wilkinson que lle achega a Billy Elliot as súas primeiras zapatillas de ballet e o deixa despregar a súa sensibilidade nun entorno duro. Ou á profesora Katherine Watson, que entende a educación a través da observación crítica, de cuestionar o establecido, da arte á vida mesma, nunha clase nun colexio de rapaciñas destinadas a ser boas esposas na metade do século pasado. Entre tantos outros...

Profesores e profesoras de cine tamén os atopamos nas aulas dos nosos días. Todos gardamos na memoria preto do corazón algún mestre que nos abriu portas vitais, ou que nos acompañou en momentos importantes. Alguén que nos contou a verdade, sen panos quentes,  ou que nos abriu os ollos ante cousas que tiñamos diante e non eramos capaces de ver.

Hai uns días, coincidindo coa fin do curso, un grupo de rapaces e rapazas de 2º de Bacharelato, contaba nestas páxinas o importante que foran os seus profesores nun curso marcado pola tensión de ser o último, concibido para preparar os exames da Abau ó que engadiron ó illamento, o medo e a incertidume. Eles e elas, que espertan á vida na era do tapabocas, da distancia dos amigos, nun tempo no que o lecer está restrinxido e tamén as apertas, e no que reciben unha morea de mensaxes sobre a irresponsabilidade da mocidade, nos que quedaron sen excursións, festas de graduación, viaxes de fin de curso e aniversarios, subliñaron o apoio encontrado nalgúns profesores preocupados non só do seu expedente académico senón da súa saúde emocional. "A xente sempre nos culpa pero nunca nos preguntan que tal estás", dixeran.

Ó alumnado debémoslles poñernos na súa pel e tratar de entender o que supón o confinamento nese intre no que o que precisas é saír, gozar e abrazar ó teu grupo, do que tiveron que manterse máis lonxe que nunca. Porque convertemos os fogares en cadeas e o futuro nunha incógnita. O vindeiro martes examínanse. Van co peso dun curso dobremente difícil ó lombo, que comenzou con manfestacións  na  rúa  reclamando unha educación presencial para todos que garanta a igualdade de oportunidades  e unha formación cercana para un curso clave na súa traxectoria académica.

Moitos e moitas deles quedaron pechados na casa durante os últimos nove meses, reuníndose o mínimo para tomar o aire, facendo quedadas virtuais. A covid  roubounos a todos un ano (a moitos a vida enteira) pero cando ese ano está as portas da maioría de idade semella que perde o dobre. Alomenos merecen profesores que agarden por eles cando o tempo apremia, que se deteñan a escoitalos a resolver as súas dúbidas, que os acompañen no camiño.

Coñezo a uns cantos mestres e mestras que durante o confinamento se deitaban ás tantas porque quedaban fronte ó ordenador dando despostas de matemáticas pandémicas o seu alumnado porque sabían o que se xogan dentro de tres días.

Pregúntome que lles diría hoxe o profesor Keating ou Merlí Bergeron, a señora Wilkinson ou Katherine Watson ante unha pandemia como a que nos ten aínda desnortados. E imaxino que, desde a arte, a poesía ou a filosofía, atoparían a maneira de ensinarlles a, malia todo, despregar as súas ás e voar cara o lugar no que durmen as súas arelas.

Comentarios