Blog | A lume maino

Para que vale unha guerra?

Niños y madres refugiados en el sótano del Hospital Infantil Ohmadyt en Kiev. ROMAN PILIPEY (Efe)
photo_camera Nenos e nais refuxiados no soto do Hospital Infantil Ohmadyt en Kiev. ROMAN PILIPEY (Efe)

HAI uns días o meu fillo de nove anos preguntoume por que Rusia invadiu Ucrania e que imos facer nós para deter a guerra. Un compañeiro da súa clase contou que o presidente de Rusia toleou e empezou a lanzar misiles contra o país veciño. E el, que está no tempo de crer nos superheroes, mira para os seus pais como agardando que quitemos a camisa e saiamos voando coa nosa capa e os nosos superpoderes e salvemos a eses meniños que saen pola tele chorando, despedindo aos seus pais, ou mirando con ollos tristes desde a ventá dun autobús.

"Para que vale unha guerra?", preguntou a continuación a miña nena de sete anos. Entre as súas preguntas os nenos quixeron saber se cando hai unha invasión pasa como co confinamento, que non hai colexio e a cativada non pode xogar no parque cos amigos, nin celebrar os aniversarios, nin ir á piscina. "Que fan os nenos nunha guerra?", dixeron.

Non quixen contarlles que cando un país entra en guerra as nais agarran aos fillos e aos avós e emprenden unha viaxe a través do inverno na procura dun lugar seguro. Que estes días asistimos ao éxodo dun país en coche, bus, tren... pero cantas veces vemos as imaxes de milleiros de persoas camiñando entre a neve ou a area do deserto, cargados de bolsas, cansos e desfeitos.

Sobre todo creo na forza dos nenos como arma de futuro

Non quixen dicirlles que os rapaces e os homes ucranianos empuñan armas e se enfrontan á morte. Que a poboación dun país en guerra ten que abandonar os seus fogares, os seus bonecos, os seus soños e as cidades.

Tampouco que no canto dun desfile de Entroido, unha ringleira de camións do exército ruso de sesenta km de longo estaba a aproximarse a Kiev, unha cidade fermosa das que prometemos percorrer xuntos en canto rematase a pandemia. Con igrexas de cúpulas douradas e corenta museos e lugares marabillosos que coñecer.

E non quixen confesar que hoxe me sinto asustada e avergoñada do mundo que estamos construíndo, destruíndo, para eles.

Como imos protexer a inocencia dos pequenos se logo de pechalos durante dous anos, de illalos dos seus avós, de recortarlles as apertas poñémolos de espectadores dunha guerra que se está librando ao carón da casa?

Eu non quero que asfixien á poboación rusa. Non quero que encerren aos nenos nin aos vellos que se manifestan pedindo paz. Non quero que maten aos xornalistas que tratan de arroxar luz á verdade. Nin quero que os adolescentes dun ou doutro país teñan que mudar os libros por un kalashnikov. Non quero que as familias se separen, que teñan que despedirse no andén co medo de non volver verse nunca.

Non quero andar a buscar que significa unha alerta nuclear e que pasaría se os países empezan unha escalada brutal de violencia. Non quero un mundo salpicado de campos de refuxiados nas fronteiras. Nin que o mar sexa o cemiterio dos soños de ninguén. Non quero que os nenos normalicen a guerra. Que non asuman nunca que a resposta son as balas.

E non me gusta o que vexo.

Agárrome a idea que bule polas redes de soldados que abandonan os tanques porque non queren matar. Eu tamén creo nas palabras, no diálogo, no pensamento, na ilusión. Nas flores, na música e a poesía como ideas revolucionarias. Pero sobre todas as cousas creo na forza dos nenos como arma de futuro. Na súa verdade. Nesas arelas que van medrando neles conforme van crecendo. E quero darlles a oportunidade de que nos lembren quen somos e nos fagan mellores, ben pintando xirasoles na ventá, cantando pola paz ou obrigándonos a buscar respostas ás súas preguntas.

Comentarios