DE entre todo o repertorio de obxectos e máscaras arrepiantes que agromaban do anaquel da vella tenda da vila había un par delas que metían moito medo. Unha era vermella, coroada por dous afiados cornos negros, tiña unhas cellas en forma de raio da mesma cor. Marcadas as fazulas, queixo afiado e nariz coma un bico de aguia, debuxaban un rostro grotesco, coma se fora o mesmo demo quen a deseñara. A outra era a da morte, unha caveira branca, cuns buracos negros para os ollos e maila boca. A viva imaxe da Santa Compaña que pulula nas noites da tradición galega. Aquel lampantín tardou un anaco en decidirse, pero ó fin apostou polo diaño, a outra dáballe certo arrepío ata a el.
De sempre, tiña preferencia polos disfraces máis aterrecedores e, unha vez ó ano, o pícaro gozaba de saír polas rúas e agocharse tralas esquinas para saír de súpeto cos brazos en alto para susto de quen se atopaba de fronte. Suxeitaba a carauta entre as súas mans, e cando a sombra dalgún incauto se ía achegando ó seu escondedoiro, saía berrando dende o interior do antiface coma unha pantasma. Daquela, uns cativos botaban a correr alporizados e outros ficaban inmóbiles, con divertidas expresións de susto. Algunhas mozas afastábanse del estarrecidas e tamén os pais e nais con pequeniños que botaban a chorar. Todos os anos acaba levando unhas cantas broncas e incluso algunha vez esquivou por ben pouco unha labazada. Nunha ocasión ata un policía pegara un chimpo antes de que o dianiño se decatara de que estaba a amolar á mesma autoridade.
Non tiña piedade de ninguén, nin pequenos nin vellos
Non tiña piedade de ninguén, nin pequenos nin vellos, así que en certa ocasión apostou coa panda da escola a que deixaba brancas do susto a unha parella de beatas das que non perdían a misa nin sequera polo Entroido, que saían co rosario na man coma se tiveran algunha conta pendente co ceo, e seguían o camiño borboriñando, coma un grupo de viúvas e viúvos no velorio de Ravachol.
Aquel domingo, camiñando pola rúa Nova, viu ó lonxe as dúas ancianas con cara de poucos amigos que camiñaban moi de vagar, coma unha procesión de ánimas.
Caera a noite dun febreiro dos de antes, de néboa húmida e dor de ósos, e as mulleres sabían da posibilidade de dar cuns cantos tunantes con gañas de escorrentar vellas con petardos e máscaras de espanto. Elas calcetaban o ceo, amodiño, envolvidas en panos e encaixes negros. Pálidas, coma enfariñadas, cos ollos afundidos nunha tea áspera, ateigada de pregues ían ó seu enredadas nos seus pensamentos.
Ó tempo, o pequeno ría na súa esquina, ó caer a noitiña. Imaxinaba a cara de terror das súas vítimas e os risos malvados dos amigos que observaban a escena ó fondo da rúa e non podía evitar as cóxegas no bandullo. A luz amarela dun farol debuxaba sombras na pedra mollada, pero despistouse e foron as mulleres engarzadas polo brazo as que dobraron primeiro a rúa, indo a bater co pequeno monstro que agardaba a súa oportunidade encollido contra a parede. Cando o neno viu diante a aquelas donas de pel da cor do leite, como a carauta da tenda, pegou un grito e buliu a lume de carozo rúa abaixo.
"Que lle pasaría a ese rapaz?", dixo unha vella á outra detendo a man nunha das contas.
"Pobre diaño, nin que vira á morte", contestou a outra sen mudar o xesto sequera.
