DOUS SON OS signos claros que indican o inicio do verán. Un o fume das cacharelas de San Xoán. Os ceos vermellos de cada 23 de xuño e esa colección de recendos que van do petricor, o olor a herba acabada de cortar, á airexa mariña, ou a unha rebanda de pan de millo cunha sardiña por riba. O outro vén uns días antes, co rebumbio dos nenos baixando as escaleiras do cole a fume de carozo no último día de clase. A felicidade en volandas, cos cadernos saltando polos aires, acompañada dos suspiros dos mestres que respirarán aliviados alomenos durante tres meses.
Cando traballas nun xornal decátaste tamén de que o verán irrompe na rutina porque empeza a diminuír a intensidade informativa. A actualidade quere perder tensión, como as garavatas que durante o inverno se axustan ós pescozos. E malia o conto de nunca acabar da política nacional, soben as noticias frescas, esas que deixan un regusto a sal nos beizos, coma un día de sol e praia.
Coas maletas a medio facer e a conciencia a piques de suspenderse no ar, facer balance do acontecido no último curso é unha maneira como outra calquera de prepararse para saborear os días de asueto que están por vir. Dúas eleccións. Pactos que non rematan nunca. O sobresalto da ultradereita tratando de asomar a cabeza nos espazos de poder. Nos últimos días, ademais, chegamos a terrible cifra das mil vítimas de violencia de xénero e non están todas as que son na listaxe. Aplaudimos a sentencia do Tribunal Supremo sobre as dez violacións da Manada ó tempo que asistimos coa alma de pedra a novas denuncias e acusacións por agresións sexuais múltiples. Ademais, escoitamos ó alcalde de Vilanova sacudir sen pudor ningún o seu machismo e mailos seus prexuízos ás portas dos xulgados. Nota: o machismo non marcha nunca de vacacións. Seguerá aí a volta en forma de fenda salarial, de fotografías de mandamases con traxe e pantalón, de teitos que quedan por rachar, de fronteiras que nos quedan por cruzar.
E de fronteiras de dramas que tampouco se esvaecen de todo, nin sequera cun billete de avión na man. Como o que sacude a un país como El Salvador, a realidade migrante de tantos que arriscan a súa vida na procura dun futuro con algo de esperanza. Onte asistimos á terrible fotografía de Óscar e a súa filla Valeria, de dous aniños, boca abaixo, durmindo o soño dos xustos no cauce dun río e volvemos á praia de Aylan. Cando coñecemos o nome e a historia dos cativos mortos, pesan doutra maneira estas liñas. Ambos, pai e filla, abrazados, acubillados nun recuncho rodeados de latas. Onte alomenos perdeu a vida outro bebé nunha patera con outras cinco persoas que cruzaban o Mediterráneo na procura dun chisco de sorte. Non sabemos o seu nome.
Son só algunhas das nosas asignaturas pendentes para setembro.
En cuestión de horas, días, semanas… estenderemos a toalla na area, pecharemos os ollos, co reloxo ben lonxe e os móbiles amordazados, e deixaremos que voen as noticias, ó tempo que atravesamos as nubes, mentres nos mergullamos baixo as ondas do mar, para deixar de escoitar a fala do día a día. Son estes meses para encher o corpo de aire. Para abrir as ventás máis íntimas e deixar que entre o sol ata a cociña da alma, pero tamén para cumprir coa lista daquel mestre italiano que cambiou os deberes por cousas como camiñar descalzo á beira do mar, ler en voz alta, contemplar un amencer, visitar unha exposición con nenos, aprender a cociñar un prato novo... ou escribir unha historia.
Cada verán trae consigo unha nova pantalla en branco e... tempo para enchela.
