Blog |

O amor non move o mundo

San Valentín ten a súa razón de ser porque nalgún momento había que facer maratóns de comedias románticas noventeiras

Cando nena, unha das peores cousas que podían pasarche un catorce de febreiro era levardes aínda que fose un coleteiro vermello ao colexio. Non era doado naquel tempo de escola unitaria, de xerseis vermellos, pantalóns vermellos de pana, chándal vermello, impermeable vermello e capa vermella como a de Carapuchiña Vermella como único fondo de armario. Aínda notas a calor nas fazulas, a vergoña, en segundo de EXB, de entrares pola porta e escoitar medio cento de almas ao unísono, unha coral de voces brancas inzadas de mocos e mala idea: "Está namorada! Está namorada!". Amor? Que noxo!

O San Valentín ten a súa razón de ser porque nalgún momento había que organizar maratóns de películas noventeiras. Porque era preciso que as comedias de situación estadounidenses tivesen un capítulo no que eses personaxes que se desencontran durante toda a tempada puidesen comerse os fociños diante do respectable, que a ver que sentido vai ter se non asistir a como se cocen as súas ganas a lume lentísimo. Nota: o amor non move o mundo; a tensión sexual non resolta, si.

BEIRUT

Nin Dan Brown nin Danielle Steele nin Corín Tellado nin Shonda Rhimes nin Diana Gabaldón saben máis de literatura fantástica e/ou xestión de narrativas que aqueles que estouciñaron os relatos das relixións do libro. Logo do Concilio Vaticano II, Pablo IV eliminou do almanaque cristián a celebración do San Valentín e admitiu que aquilo de que o tal mártir Valentín de Roma —que seica durante a idade das catacumbas casaba parellas fuxidías— foi un conto. Un invento que reciclou a saber de onde o papa Xelasio I a finais do século V para desactivar as celebracións orxiásticas de Lupercalia habituais na Roma decadente: xente espida na metade do inverno, nun cruising desprexuízado, a azoutarse e copular en público para chamar á fecundidade e ao que xorda.

Desde o cabo de San Vicenzo ata os Urales, da terra dos sami a Sicilia, sobreviven entroidos rurais que ecoan rituais salvaxes de luxuria, ben cargados de pelexos, cornos e excesos carnais. Citas no medio do camiño entre o solsticio de inverno e o equinoccio de primavera que lle piden á terra que esperte do seu letargo e volva dar froito. Neste país, moitos séculos antes de empezarmos a ver lambonadas en forma de corazón nos escaparates, escoitabámolles ás nosas avoas que o día da Candeloria, na véspera de San Brais, casan os paxariños. Mesmo Geoffrey de Chaucer, o dos Contos de Canterbury, o escritor que no século XIV estableceu o mito do amor cortés asociado ao día de San Valentín tal e como o coñecemos hoxe, elixiu para facelo un poema titulado O parlamento das aves, dedicado ao compromiso entre Ricardo II de Inglaterra e Ana de Bohemia. Como sucede que o tal Ricardo e a tal Ana disque asinaron as súas capitulacións —moi romántico todo— o 2 de maio de 1381 e que o San Valentín era o de Xénova e non o de Roma, mellor fariamos en encomendar os nosos amores Pasa segundo de EXB. Un día o amor deixa de darche arcadas —ou o que sexa— á Candeloria.

Pasa segundo de EXB, terceiro, cuarto e quinto. Un día, o amor romántico deixa de producirche arcadas. Todo ao teu redor —a SuperPop, as películas, os libros, as cancións— convéncete de que unha existencia só merece ser vivida se atopas alomenos un amor de verdade, arrebatado, dos que quitan o sono e a fame. Lembran a intro Paixón de gaviáns?: "¿Quién es ese hombre que me mira y me desnuda; una fiera inquieta que me da mil vueltas y me hace temblar pero me hace sentir mujer?". Pois así.

Con sorte, un día faste adulta e (algo) máis sabia. E decides que canto mellor San Ballantine’s ca San Valentín.

Comentarios