Blog | Estoy Pensando

Os días felices

HAI UN DÍA para conmemorar a paz, outro para festexar o traballo, para reivindicar os dereitos dos nenos ou a investigación das enfermidades raras. Pero tamén, nesa sorte de listaxes absurdas que circulan pola Rede hai un día para os calcetíns perdidos, outro para o papel de burbullas e a miña amiga B. Di que ata ten que haber un para as ortigas.

O domingo foi o Día da Felicidade. Tal como están as cousas, non sei se para ser completamente feliz un ten que ser un perfecto egoísta, alguén a quen o sufrimento dos demais non lle rabuñe sequera un pouco a alma, ou unha persoa capaz de illarse neste mundo global, desigual e conectado, ou ten que ser alguén tan inxenuo que aínda crea que o noso planeta ten remedio, pés e cabeza. Alguén capaz de marabillarse coas cousas máis pequeniñas, de apreciar a beleza no que lle rodea.

Dis que a felicidade completa non existe. Pouco queda dela nun tempo que ten nun estremo milleiros de nenos cos ósiños ó aire, agardando por nós no deserto. E no outro, centos de miles de rapaciños sen patria, nin zapatos, nin esperanza. Pero ó mesmo tempo, hai momentos bos ó longo dos días que funcionan como alento, ós que un recorre cando precisa sacudirse a tristura ou simplemente para sentir a calor dunha lembranza. É algo universal, que acontece entre os rañaceos de aceiro da cidade máis poderosa do mundo ou sobre o solo de lama, ó pé dunha tenda mollada na dolorosa e hoxe calada Idomeni, onde cada sorriso celébrase con outro sorriso.

Se alguén me preguntara que é a felicidade para min rebuscaría no disco duro das lembranzas. Ou volvería ó final do verán de 2014, por exemplo. Aínda non rematara, sen embargo os días ían esmorecendo un chisco antes cada día e o sol sentíase un pouco máis lonxe. Xa non queimaba a pel como en xullo. Nin a herba acabada de cortar ulía do mesmo xeito. Nin a area branca semellaba tan branca. Albiscábanse as nubes de outono no horizonte. Achegábanse as noces e mailo tempo de vendima. Aínda non marchara de todo e xa o estabamos despedindo coa saudade de quen recolle a cociña logo dun xantar de sobremesa cantada.

Aquel fora un verán atípico. Intenso. Canso e ó tempo rebuldeiro. Para min de pouca praia e moito camiñar. De noites en vela e follas en branco con milleiros de emocións para encher de contido e de sentido. Arrolara o verán coa firme convicción de que ía ser a última vez que o faría daquel xeito. Tratara de gravar na retina cada novo instante. Desde o intre mesmo en que naceu a miña pequena. A súa chegada revolucionárao todo. De ollos amendoados e sorriso de velliña doce, cun queixiño demeiga boa e un feitizo no ollar.

A súa chegada cambiárao todo e convertera aquel verán no verán dos nenos, dos días sen horas e das acrobacias. A praia saboreábase ós pouquiños, pero da maneira máis intensa de todas. Un dos mellores momentos fora sen dúbida aquela tarde de setembro na praia de Cabeceira. O mar volvérase verde. Tiña tantas algas que semellaba unha alfombra de leitugas a remollo. Tiveramos que meternos máis adentro, á miña nena maior case lle cubría polo pescozo. Co pequeno agarrado a min coma un osiño australiano, adentrámonos na auga e disfrutamos do mellor dos chapuzóns. Cantamos, xogamos, nadamos agarrados, atrevémonos a meter a cabeza baixo a auga e rimos, rimos para sempre fronte a Illa Tartaruga. Foi alí, cara a fermosa Tambo. Coa auga morna e os nenos devecendo porque os mirara e os abrazara e cantara canda eles. Foi sen dúbida un dos mellores momentos ós que me gusta voltar cando ó día lle faltan horas ou luz.

Non sei quen decidiu que o 20 de marzo sexa o día da felicidade. Tampouco penso averigualo. Imaxino que a chegada da primavera, tan preto, aínda que de puntiñas e en silencio, ten moito que ver. Supoño que cadaquén terá o seu. Onte souben dunha amiga á que lle acaban de diagnosticar unha depresión seria. Hai moito que non ri a gargalladas. Loita contra os seus demos. E ten ganas de chorar, e de durmir sempre. Pésanlle os días grises e aínda non está preparada para pasear baixo o sol. Esvaécese cada noite lonxe do seu País das Marabillas sen que os seus poidan facer nada por evitalo. A min tamén me asusta perder un día a ledicia.

Para que iso nunca aconteza, hai quen reparte un pouco de felicidade en forma de camelia cada mañá. E quen persegue postas de sol máxicas para inmortalizar tardes e historias. Hai quen pon luz na sua vida a base de axudar ós demais. E quen describe momentos felices nun papel e os garda para sempre, e de súpeto un día calquera decide compartilos nun espazo coma este, sen máis pretensión que a de soprar unha ferida ou debuxar un sorriso nalgures mentres deixa que se vaia coando a primavera pola ventá. Que realmente nos fan falta días da felicidade e primaveras. Ben pensado, se cadra aínda estamos a tempo de mudar as cousas.

Comentarios