Blog | Ventureiras

Cousas de 'chicas'

Unha muller embarazada. DP - Portada
photo_camera Unha muller embarazada. DP

HAI UNS días paría a terceira muller no Hospital Comarcal de Verín desde o peche do seu paritorio. Ter que percorrer 90 quilómetros con contraccións son desas cousas que só lles ocorren ás mulleres. Cousas de chicas. O meu médico espantouse o día que lle comentei algo sobre a regra. "Eso con la matrona, eso con la matrona", interrumpiume antes de rematar. A parella dunha amiga non sabía que menstruar era expulsar sangue e restos de tecido endometrial pola vaxina. Non pregunten se pensaba que botabamos líquido azul ou simplemente nos sentiamos chof porque si, non indaguei demasiado sobre os motivos polos que un home adulto tiña tal descoñecemento sobre a vida das súas conxéneres mulleres.

O horrible é percorrer 90 quilómetros con contraccións

O caso é que existen situacións inherentes ao feito de ser muller que anoxan. Non a nós, porque estamos acostumadas a cambiar compresas, senón que socialmente nos ensinan a agochar. Por iso pasamos tampóns como se fosen cocaína e por iso ese terror adolescente a levantarse da cadeira e ter o pantalón manchado de sangue. As rapazas do ciclo de Promoción da Igualdade de Xénero demostraron hai un ano que indigna máis unha árbore de Nadal con compresas manchadas de pintura verme lla que pensar no sangue dos máis de mil asasinatos machistas que levamos contados desde 2003, a xulgar pola reacción da dirección do centro, que botou as mans á cabeza ante tal barbarie (a de expoñer compresas con pintura vermella, non a dos asasinatos). Eu mesma vin o rostro do horror na cara de homes aos que lles expliquei como se baleira unha copa menstrual, un terror que non amosaron ante a noticia da violación á vítima da Manada.

A regra é nosa. Mellor dito: só é nosa. E por iso semella que haxa que vivila saltando entre campos de flores, facendo acrobacias e podendo con todo, coma sempre, cun sorriso na cara e preguntándonos a que cheiran as nubes. Non vaia ser que eles se decaten de que menstruar é sangrar e se asusten. Que non se nos note que a regra doe.

A literatura arredor do embarazo feliz e a crianza abnegada, o instinto e a sacrosanta maternidade opera do mesmo xeito que os anuncios de compresas. Como ninguén sabe dos riscos dos embarazos, como ninguén fala das almorrás nin das hernias, semella que a excursión dunha hora en coche dunha muller de parto poida ser unha experiencia agradable. Por non falar do que vén despois, as malas nais que non dan peito, a mística do apego e a frustración que poida xerar en mulleres que precisan un respiro que, ao parecer, vai contra natura.

Moitas veces nos temos preguntado que ocorrería se os homes tivesen a regra ou parisen. Unha organización diferente dos tempos de traballo, con maior flexibilidade para que, por uns días ao mes, no canto de inflarse de ibuprofeno e tapar as olleiras con maquillaxe, a esixencia e a produtividade fose menor. Por suposto, maiores períodos para recuperarse do parto e permisos de maternidade e paternidade máis longos. Prazas abondo en escolas infantís de balde e un longo etcétera. Pero hai algo moi evidente que ocorrería se os homes parisen: o paritorio de Verín seguiría aberto e os protocolos para os partos terían máis en conta a quen pare. O horrible non é cambiar unha copa menstrual. O horrible ten que ser percorrer 90 quilómetros en coche con contraccións mentres a vaxina se dilata para expulsar un ser humano. Non lles parece?

Comentarios