Blog | Ventureiras

Monstros

El Chicle, en la sesión de este miércoles. XOÁN REY (EFE)
photo_camera Imaxe do xuízo contra José Enrique Abuín Gey, 'O Chicle'. XOÁN REY (EFE)

TODAS TEMOS alomenos un monstro no noso armario. De nena, xamais imaxinei unha criatura coa pel verde e catro ollos saíndo do vestidor para facerme mal, pero si que tremía ao sacar unha man fóra das sabas para encender a luz no medio da escuridade por se o espírito dalgún morto me viña visitar. Pensaba especialmente no bastón do meu bisavó finado e na posibilidade de que me enganchara con el unha perna dende debaixo da cama se esta asomaba un pouco fóra do colchón. Xusto despois do asasinato de Miguel Ángel Blanco, no verán dos meus oito anos, camiñaba amedrentada entre o eido da miña casa e o da miña avoa temendo que en calquera momento puidese saír de detrás dunha árbore un señor encapuchado cunha especie de pasamontañas branco e unha boina -coma a do meu bisavó, curiosamente- para secuestrarme. O medo vai coa actualidade e é libre. É tamén irracional. Claro que si.

Recordamos os monstros que marcaron a cada xeración

Co paso dos anos os medos van cambiando. Do meu armario marchou o meu bisavó, que agora é só fonte de bos recordos, e metín dentro as preocupacións do día a día, o medo do futuro e o pánico irracional a montar en avións. Apareceron tamén medos da vida adulta que, ao igual que os etarras que me perseguían de nena, veñen detrás de min cando camiño soa pola rúa ou cando escoito algún ruído nos corredores do edificio a deshora.

Ao igual que carapuchiñas vermellas, todas recordamos perfectamente os crimes que marcaron a cada xeración e quen os cometeu. As nenas de Alcasser, Rocío Wanninkhof, Marta del Castillo, Anabel Segura, Laura Luelmo ou Diana Quer foron vítimas mediáticas que nos demostraron de que calquera de nós podería ser asasinada por un monstro.

Estes días xúlgase precisamente a un deles e os medios de comunicación céntranse nos brutais detalles do crime sen que moitas poidamos explicarnos a relevancia pública que, máis alá do morbo, poidan chegar a ter certos aspectos que dan conta do macabro da escena. Arrepía coñecer as condicións nas que José Enrique Abuín asasinou á moza Diana Quer. No imaxinario das mulleres de hoxe quedará xa para sempre incorporada a imaxe deste outro monstro, con dentes prominentes e cara de simpático, coma unha especie de pallaso diabólico no que non se albisca nin un gramo de humanidade.

Preocúpanme os monstros, coma a todas. Pero cáusanme especial desasosego os lobos que se disfrazan como o año daquela mítica marca de deterxente. Quero dicir que me aterroriza o Chicle e ogallá xamais teña que cruzarme con el pola rúa, pero tamén me dan medo os compañeiros de traballo que comezan poñendo unha man sobre o muslo e acaban chantaxeando a unha muller para seguir someténdoa co silenzo cómplice de quen o presenza, os veciños que reciben á súa esposa no traballo con flores pero logo lle dan unha malleira na casa cando ninguén os ve ou os que exercen a violencia con mulleres prostituídas, violándoas a cambio dun prezo. Diana Quer non formará parte das listas estatais de vítimas de violencia de xénero (si nas galegas ao existir unha lei máis avanzada) por non ter unha relación sentimental previa co seu asasino, pero todas recoñecemos o seu crime como un exemplo de que o machismo mata. Queda pendente sacar a máscara de años benevolentes aos violadores que actúan dentro do matrimonio sometendo ás súas esposas a violencia sexual de xeito habitual ou aos que comparten vídeos sexuais de exparellas como unha broma entre colegas. Eles tamén son monstros, e a eles sinalan tamén os actos de protesta do 25 de novembro.

Comentarios