"Prefiero un hijo drogadicto a uno maricón". A perla escoitouna da boca do seu tío un amigo homosexual durante a súa adolescencia nunha cea familiar de Nadal. A día de hoxe, con case 30 anos, aínda non foi quen de falar abertamente da súa orientación sexual ante a súa familia. E con estas, chega o Nadal.
Prendemos o 'lucerío', comemos turrón e entoamos a de "noche de paz, noche de amor". Toca idealizar á familia, ese grupo de persoas ás que nos tocou querer e que por estas datas reborda amor. Cada mes de decembro o televisor bombardea con algún anuncio sensibleiro que nos recorda o importante que é amar aos nosos incondicionalmente, sobre todo cando toca pechar o ano. Ikea non podía deixar pasar o Nadal de 2018 sen lanzar unha campaña na que unha nai chora porque se decata de que non sabe que grupo de música lle gusta ao seu fillo e un marido se lamenta porque non cae en cal é o soño que lle queda por cumprir á súa muller. Vaia por Deus.
No contexto da idea idílica que queren transmitir da familia, as nais son entregadas; as fillas, obedientes e dóciles. Ademais, é obrigado querernos incondicionalmente e sen mesura e, se non o facemos, recibimos un toque de atención. Ollo, que non estás querendo o suficiente ao teu fillo se non sabes o grupo que máis soa na súa conta de Spotify.
De fondo estarán elas: poñendo a mesa, cociñando, fregando...
Sen desmerecer o esforzo duns e outros para manter aceso o espírito do Nadal, penso que sería moito mellor que o labor pedagóxico se destinase a que ningún tío de ningunha familia do mundo se atrevese a denigrar ao colectivo homosexual nin a ningún outro. Sobre todo, porque na mesma mesa pode haber alguén a quen lle estrague a noite.
Unha muller con algúns anos máis ca min falábame hai uns días do mal que o pasara na súa xuventude constrinxida nunha familia retrógrada que lle recordaba a diario o porcas que eran as mulleres que se abrían de pernas antes de casaren. Para ela, o sexo era sinónimo de culpa. Mellor nos iría se en vez de soltar bágoas co anuncio lacrimóxeno de turno nos amosásemos abertos a entender a un curmán que quere iniciar un proceso de reasignación de sexo ou dispostos a acompañar a unha filla que quere interrumpir o seu embarazo sen xulgala.
Moito se ten falado das ceas de Nadal: o ‘cuñadano’, a tía facha analizando a irrupción de Vox en Andalucía, o comentario racista do primo de Barcelona, a mirada condescendente da avoa preocupada porque non das casado e o fanfarroneo sobre a activa vida sexual do curmán que tamén está -neste caso, felizmente- solteiro. Ai, se nós presumísemos na cea de Noiteboa da cantidade de mozos que meto na cama! Do que se fala menos é de que a familia é un dos núcleos nos que a violencia machista impera e que comeza coas bromas sexistas e homófobas tras a escusa dun par de viños de máis. Desta vez, coma sempre, mentres as anécdotas de todos os anos se vaian repetindo como a pantasma do Nadal pasado, de fondo, como actrices secundarias, estarán as mulleres. Cociñando, fregando, poñendo a mesa, baleirando os pratos coas cascas do marisco...
Aínda así, o Nadal non é unha época fea. Hai quen propón como consello para sobrevivir a unha cea familiar beber un chupito por cada burrada que escoite durante a velada. Eu suxiro enviar dende aquí o meu soporte a quen se sinta incómodo nun encontro como este e recórdolle que non está só nin soa. Ás solteironas, ás gordas, ás feas, ás persoas do colectivo LGTBI, ás avoas e nais escravas da cociña e á cativada que sacou malas notas. O Nadal tamén é noso.
