Conter a respiración durante os dous segundos que tarda o portal en pecharse. Apretar as chaves entre as mans e finxir que falas por teléfono. Mirar cara atrás ou pegarse a esa parella que camiña uns pasos por diante para sentirte algo máis acompañada. Todas o fixemos algunha vez cando volvemos soas á casa.
Aínda así, hai quen non quere entender que un piropo pola rúa asusta tanto como a certeza que Laura Luelmo, a moza asasinada en Huelva, podería ser calquera de nós. Dicíanmo hai uns meses un grupo de homes, que se me asusto por un piropo nunha cidade como Pontevedra ou son parva ou unha histérica. A polémica daquel día concluíu coa chanza dun dos señores que, incrédulos, se negaban a aceptar que a unha muller non puidese gustarlle que a acosasen pola rúa. "Pero si ninguna está buena, joder, ¿para qué les decís nada?", fanfarroneou antes de disolver aquel encontro casual de homes cómodos cos seus privilexios machistas.
Ás veces unha pensa que aburre cando fala sempre do mesmo e sente que a tratan como unha esaxerada, sempre coa matraca das mulleres. Pero a verdade é que as noticias de violencia machistason o pan de cada día dos que traballamos contando a actualidade. Por iso sei que nin son parva nin histérica. Son unha muller e teño medo. Sonia Iglesias desapareceu nas rúas polas que todas camiñamos a diario e a Diana Quer perdéuselle a pista nunha verbena na Pobra do Caramiñal. No Estado español denúnciase unha violación cada oito horas -por non falar das que non se denuncian- e ademais de monstros como o Chicle hai homes normais que pegan e abusan sexualmente de mulleres en calquera comunidade de veciños. Hai puteros que pagan por violar e prostitutas asasinadas cuxos casos apenas alcanzan relevancia mediática. Esa é a verdade.
Dígoo porque me anoxa ter que facerme a valente, como se vencer o pánico dependese tamén de nós e non de que o mundo fose un lugar máis habitable para as nenas, as mozas e as mulleres. Temos dereito a ter medo. De feito, o máis normal é que o teñamos. Ao igual que nos inculcaron que podemos con todo e máis, que somos quen de traballar dentro e fóra da casa, ter conta dos pais e dos fillos e sacar tempo para estar delgadas, agora tamén temos que ser valentes. Entón todo se volve falar de cursos de defensa persoal.
Temos dereito a ter medo; de feito, o máis normal é que o teñamos
Miña nai chámame a diario para recordar que se saio tarde de traballar colla un taxi para ir á casa. Unha amiga leva no bolso un preparado a base de pementa e zume de limón. Hai unhas semanas un xornal publicaba unha noticia na que recomendaba que as mulleres ocultasemos o cabelo baixo unha gorra. O motivo, que é máis fácil agarrarnos polo pelo e que aos agresores sexuais lles resultan máis atractivas as mulleres con melena. Non camiñar pola rúa con cascos, non ir despistada mirando o móbil e, agora, non saír a correr soa son algunhas das recomendacións que conforman o noso particular toque de queda.
Chama a atención que as noticias non vaian en dirección contraria. Por que non unha reportaxe sobre como deconstruír os modelos masculinos tóxicos que entenden ás mulleres como obxectos sexuais á súa disposición? Por que non cursos sobre educación sexual e afectiva dirixidos a nenos que aprenden sexo coa pornografía? Por que non un exército de nais (e pais) chamando aos seus fillos para dicirlles que ás mulleres non se lles acosa, non se lles viola, non se lles molesta? Eu négome a aprender karate para saír á rúa tranquila. Eu quero ter dereito a ser covarde.
