Blog | Ventureiras

O virus do medo

Un profesional tómalle a temperatura a unha persoa. EFE
photo_camera Un profesional tómalle a temperatura a unha persoa. EFE

APARECE COMA quen non quere a cousa, aínda que leve tempo aniñado nalgún recuncho do cerebro sen que nos decataramos, e desátanse unha serie de reaccións inesperadas que nos arrasan. Ocorre cando un familiar sente un vulto aí, debaixo dunha axila, ou cando a avoa acumula unha serie de despistes que poden converterse nunha enfermidade que custa pronunciar. O medo á enfermidade é, no fondo, o medo á morte. Por iso toleamos só de imaxinalo. Coñezo xente maior que vive paralizada polo terror que lle causa a idea de que a fin está cada vez máis cerca.

Como o medo é libre, reprodúcese ao seu antollo alimentándose de mentiras e esaxeracións e entón todo parecen síntomas e sinais da gran catástrofe que imaxinamos. Un refacho de vento nun día de temporal cruzando a Ponte da Barca dános –aos que padecemos vertixe– o sinal inequívoco que de a estrutura se vai vir abaixo. E non hai dúbida posible. Vai caer. Algo semellante ocorre co coronavirus. Dicía alguén nas redes sociais que os hipocondríacos levamos toda a nosa vida imaxinando unha situación coma esta, por iso non temos moito medo, estamos preparados. Pero ao igual que o medo nos paraliza e nos convence de que a Ponte da Barca vai saír voando por unha serie de mecanismos que a saber como se poñen en marcha na nosa cabeza desencadeando pensamentos catastróficos e pouco probables, as redes sociais cuspen estes días –e todos os demais– ocorrencias.

Hai que vacinar contra a idea de que a sanidade é 'recortable'

A infección de opinólogos ten un alcance bastante maior da que ten tido o coronavirus. Hai un par de semanas, os que hai meses entendían do Brexit ou da irrupción da extrema dereita, os expertos en política venezolana e nos conflitos de Oriente Medio, dicían que o covid-19 era unha gripe e ríanse dos que usaban máscaras para evitar contaxios. Logo repetiron innumerables veces o tola que está a xente e que e só eles sabían manter a calma porque, total, de morrer, só ían morrer os vellos e os enfermos. Lorenzo Milá converteuse en heroe nacional un día por dicir que o coronavirus era como o catarro de todos os anos. No outro extremo, os que dicían que iamos morrer todos e que esta era unha guerra para sementar o caos.

Por uns ou outros motivos, Twitter ten feito estragos ultimamente. Con loitas esaxeradas entre feministas ou con mensaxes continuas e confusas sobre a expansión da epidemia por covid-19. En tempos de fake news e postverdade, cando hai unha situación que xera alarma cómpre agarrarse ás certezas. Dino os expertos en psicoloxía. Cales son as nosas?

Quizais actualizar minuto a minuto todas as noticias sobre o número de contaxios non sexa a mellor estratexia porque, malia ser información veraz, crea unha especie de obsesión que empeora as neuras. Se hai algo certo na sociedade na que vivimos é que temos a enorme sorte de contar cunha sanidade pública e universal preparada mellor que ningunha para facer fronte a unha epidemia.

Paradoxalmente, o coronavirus pode ser a cura para moitas opinións que infectan o noso imaxinario social. Que quedemos vacinados e que a ninguén se lle ocorra pensar que a sanidade pública é recortable e que non se fale de contratar mutuas de saúde privadas para complementar ou quitarlle peso á sanidade pública. Que cando esta tolemia pase e saibamos que a ponte non caeu por moito que tambalease, non esquezamos que os traballadores e traballadoras da sanidade pública que todas deberiamos pagar con gusto estiveron aí para facer do trance un momento menos incómodo, menos caótico e desordenado.

Comentarios